Kva kan ein moderne samfunnsborgar lære av 1000 år med landbruk i fjellandskap? : eit eksempelstudie frå Aurlandsdalen

Mykje av kulturarven vår i Norge er knytt til landbruk i utmark med stølsdrift og beiting. Trendane viser derimot at små- og mellomstore bruk taper på dagens landbrukspolitikk og at mange difor velgjer å legge ned drifta. Bruken av utmark dreier seg først og fremst om nettopp ein slik type landbruk, og når dei fell utanfor har dette stor innverknad på kulturlandskapet. Både nasjonale og internasjonale føringar trekker fram kulturarven i landskapet som ein viktig ressurs for opplevingar og kunnskap. Dersom kulturarven vert tapt som følge av nedgangen i tradisjonell utmarksbruk taper vi ein viktig del av vårt ressursgrunnlag. Mange peiker no på ei breiare tilnærming til omgrepet verdiskaping. Brei verdiskaping handlar om miljømessig, sosial, kulturell og økonomisk verdiskaping som grunnlag for bærekraftig utvikling. Ulike verdiskapingsprogram og forskjellige prosjekt, til dømes frå Norske Parker viser at brei verdiskaping med grunnlag i natur- og kulturarv kan vere eit verktøy for stadutvikling. Den breie verdiskapinga tek utgangspunkt i ei heilskapeleg tilnærming frå eit regionalt perspektiv. I denne oppgåva ser eg først og fremst på kulturell verdiskaping med utgangspunkt i eit eksempelstudie frå Aurlandsdalen. Målet er å bruke kulturarven som ein ressurs for å danne tettare relasjonar mellom folk og stad. Tanken har grunnlag i økofilosofiske idear om at det ein kjenner ein relasjon til vil ein også ønske å ta vare på. Gjennom oppgåva konkluderer eg med at kulturarven kan verte eit bindeledd til oppleving av heilskap i møtet mellom menneske og landskap