Skaðabótaábyrgð atvinnurekanda vegna starfsþrots

Veikindi starfsmanna sem rekja má til langvarandi streitu í starfi virðast hafa aukist hérlendis og víða í Evrópu á undanförnum árum. Ekki hefur reynt á ábyrgð atvinnurekenda vegna slíkra veikinda fyrir íslenskum dómstólum. Viðfangsefni þessarar ritgerðar er að varpa ljósi á réttarstöðuna í íslenskum rétti milli atvinnurekanda og starfsmanns slíkum tilvikum. Rannsóknin afmarkast við beitingu meginreglu skaðabótaréttar, sakarreglunnar. Markmiðið er að skýra hvort atvinnurekanda sem með saknæmum og ólögmætum hætti stuðlar að starfsþroti starfsmanns í sinni þjónustu verði á grundvelli sakarreglu gert að bæta viðkomandi starfsmanni tjón sitt með greiðslu skaðabóta, og ef svo, hvernig sakarreglunni verði beitt í slíkum tilvikum. Megin rannsóknarspurningin lýtur að því hver sé réttarstaðan milli starfsmanns og atvinnurekanda þegar starfsmaður í hans þjónustu verður fyrir starfsþroti. Til að þeirri spurningu verði svarað verður fyrst leitað svara við þremur atriðum. Í fyrsta lagi er líkamstjónið starfsþrot skoðað ítarlega og reynt að varpa ljósi á orsakir, eðli og afleiðingar þess. Í öðru lagi er skoðað hvernig sakarreglunni er beitt í engilsaxneskum rétti með hliðsjón af sérstöku eðli starfsþrots sem líkamstjóns. Í þriðja lagi er beiting sakarreglunnar í íslenskum rétti skoðuð í tengslum við líkamstjón starfsmanna sem eiga sér stað innan starfssambandsins. Að lokum eru dregnar ályktanir um megin rannsóknarspurninguna með samanburði niðurstaðna undirþáttanna þriggja