Kościół na wzór Jezusa Chrystusa w perspektywie II Soboru Watykańskiego

The ecclesiology of the Second Vatican Council constitutes invariably a benchmark for every authentic reflection regarding the Church, its mission and the ways of its shaping in perspective of historic development. The teachings of the recent popes draw our attention to the need of referring the Church to Christ as its paradigm. To make this requirement possible to fulfil it is necessary to derive from the teachings of the Second Vatican Council, inquiring how and in what aspects its teaching directs the Church towards the pattern which Jesus Christ defines himself personally. This article tries to provide an answer to this question pointing out, in the first place, the beginning of the Church in Jesus Christ. Thus, in this context it tries to determine in what way and to what extent He is the principle of life of the Church and the example for it. The emphasis on the aspect of individual and social anthropology which can be found in the teachings of the Council is the fulfilment of the strictly ecclesiological reflection. This last issue concentrates on the stressing of the idea of Christ being the anthropological example, which should be included by the Church in the fulfilment of its salutary mission.Eklezjologia II Soboru Watykańskiego stanowi niezmiennie punkt odniesienia dla każdej autentycznej refleksji o Kościele, o jego misji oraz o sposobach jego kształtowania w perspektywie rozwoju historycznego. Nauczanie ostatnich papieży zwraca uwagę na potrzebę odniesienia Kościoła do Chrystusa jako jego wzoru. Aby to zalecenie móc wypełnić, konieczne jest sięgnięcie do nauczania II Soboru Watykańskiego, pytając się, w jaki sposób i w jakich aspektach jego nauczanie ukierunkowuje Kościół na jego wzór, który osobowo określa sam Jezus Chrystus. Niniejszy artykuł stara się udzielić odpowiedzi na to pytanie, zwracając najpierw uwagę na początek Kościoła w Jezusie Chrystusie, aby na tym tle określić, w jaki sposób i w jakim zakresie treściowym jest On zasadą życia Kościoła i jego wzorem. Dopełnieniem refleksji ściśle eklezjologicznej jest zwrócenie uwagi na aspekty antropologii indywidualnej i społecznej, którą znajdujemy w nauczaniu soborowym. W tej ostatniej kwestii chodzi o wskazanie na wzorczość antropologiczną Chrystusa, którą powinien uwzględniać Kościół w ­pełnieniu swojej misji zbawczej