Stres İnkontinansı Olan Kadınlarda Pelvik Taban Kas Eğitimine Ek Olarak Uygulanan Eksternal Elektrik Stimülasyonunun Etkileri

In this study, the effects of the external electrical stimulation (EES) added to pelvic floor muscle training (PFMT) on stress urinary incontinence (SUI) were investigated. Fifty one women with mild and moderate SUI symptoms were included in the study. The patients were divided into three groups of PFMT (n:17), EES (n:17) and PFMT+ EES (n:17) by block randomization. The PFMT was applied every day of the week, and EES was applied 3 days a week for 8 weeks. Pelvic floor muscle strength (PFMS), pelvic floor muscle endurance, subjective perception of improvement, severity of incontinence, quality of life, pelvic floor dysfunction (PTD) and urinary parameters were assessed as outcome variables. All measurements, except subjective perception of improvement were investigated before and after treatment. After the 8-week treatment program, in all groups, while PFMS and pelvic floor muscle endurance increased, the severity of incontinence and symptom decreased (p0.05). In addition, according to the subjective improvement perception, there was no statistically significant difference in the improvement rate in the groups (p>0.05). According to these results, it was seen that all three methods could be preferred as an alternative to each other. Further studies are needed to compare the long-term results of all three treatment approaches and examine their effects on patients with severe SUI.Bu çalışmada pelvik taban kas eğitimine (PTKE) ek olarak uygulanan eksternal elektrik stimülasyonunun (EES) stres üriner inkontinans üzerine etkileri araştırıldı. Çalışmaya hafif ve orta şiddette SÜİ semptomu olan 51 kadın dahil edildi. Hastalar blok randomizasyon yöntemiyle PTKE (n=17), EES (n=17) ve PTKE+EES (n=17) olarak üç gruba ayrıldı. PTKE, haftanın her günü, EES, haftada 3 gün olmak üzere 8 hafta uygulandı. Ölçüm parametreleri olarak; pelvik taban kas kuvveti (PTKK), pelvik taban kas enduransı, subjektif iyileşme algısı, inkontinans şiddeti, yaşam kalitesi, pelvik taban disfonksiyonu ve üriner parametreler değerlendirildi. Subjektif iyileşme algısı dışındaki tüm ölçümler tedavi öncesi ve tedavi sonrasında incelendi. Sekiz haftalık tedavi programı sonrasında, tüm gruplarda PTKK ve pelvik taban kas enduransı artarken, inkontinans şiddeti ve semptom ciddiyeti azaldı (p0.05). Ayrıca, subjektif iyileşme algısına göre gruplardaki iyileşme oranında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığı görüldü (p>0.05). Bu sonuçlara göre her üç yöntemin birbirine alternatif olarak tercih edilebileceği görüldü. Her üç tedavi yaklaşımının da uzun dönem sonuçlarının karşılaştırıldığı ve şiddetli SÜİ’li hastalardaki etkilerinin incelendiği ileri çalışmalara ihtiyaç vardır