De vanzelfsprekende aanwezigheid van glasramen in Rijnlandse kerken. Een analyse van de periode tussen 1945 en 1965

Onze bijdrage schetst de algemene geschiedenis van het ‘Rijnlandse kerkglasraam’ in de eerste twintig jaar na WOII. In het naoorlogse Duitsland wordt het katholieke kerkinterieur met centraal altaar probleemloos aanvaard als ruimte voor de beleving en uitdrukking van religieuze gevoelens. In deze context ervaart men de nood aan artistieke kerkglasramen als bijna vanzelfsprekend. Het glasraam wordt zelfs uitgeroepen als het artistieke medium met de meeste potentie in het kerkinterieur: in staat een liturgische rol te spelen, kunstkarakter te hebben en integraal deel te vormen van de architectuur. Deze status belichten we door een analyse van de volgende thema’s, toegespitst op de Rijnlandse kerkelijke glasraamproductie: progressieve tentoonstellingen, het kunstonderwijs en de atelierpraktijk, de rol van de kerkelijke en glazenierskunst daarin, de aard van de driehoeksverhouding tussen opdrachtgever, architect en kunstenaar, de invloed van de Liturgische Beweging en de opinies over materiaalgebruik.status: publishe