Exposuretherapie maximaliseren: een benadering volgens het inhibitorisch-leermodel

Exposure therapie is een effectieve manier om angststoornissen te behandelen. Toch reageren sommige personen niet op de behandeling of ondervinden ze een terugkeer van angst na succesvolle behandeling. Onderzoek suggereert dat angstige personen gebreken vertonen in inhibitorisch leren, een vermoedelijk mechanisme van exposuretherapie. De rechtstreekse aanpak van deze processen kan daarom de effectiviteit van exposure verbeteren. Onderzoeksresultaten ondersteunen inderdaad het inhibitorisch-leermodel van extinctie van angst; de uitdaging is hoe dit model concreet te implementeren in de klinische praktijk. Met dit artikel willen we clinici voorbeelden aanreiken hoe het model toe te passen in de praktijk en zo de effecten van exposure-therapie met angstige cliënten te optimaliseren. We tonen bovendien hoe het model zich onderscheidt van de ‘angst-habituatie’ en ‘geloof-disconfirmatie’ benaderingen die standaard zijn binnen cognitieve gedragstherapie. Strategieën om exposure te verbeteren omvatten 1) verwachtingsdisconfirmatie, 2) ‘deepened extinction’, 3) occasioneel bekrachtigde extinctie, 4) het afbouwen van veiligheidssignalen, 5) variabiliteit, 6) ‘retrieval cues’, 7) multipele contexten, en 8) ‘affect labeling’. Gevalsstudies illustreren manieren om deze technieken toe te passen op verschillende angststoornissen, waaronder obsessief-compulsieve stoornis, posttraumatische stress stoornis, sociale fobie, specifieke fobie, en paniek stoornis.status: publishe