Het Vlaamse woonbeleid na de zesde staatshervorming: nood aan geleidelijke, maar duidelijke koerscorrectie

Vlamingen beschouwen een eigen woning als een goede financiële investering voor de toekomst en als een vorm van pensioen. Een eigen woning biedt grote woonzekerheid, vrijheid, privacy en kansen om te tonen wie men is en hoe men in het leven staat. Het merendeel van de Vlamingen geniet deze voordelen, als eigenaar-bewoner. Van wie nog geen eigenaar is, droomt de helft er van dit ooit te mogen worden. De overheid heeft veel middelen veil om deze droom te helpen realiseren. De grootste en meest bekende voordelen zijn de woonbonus en de voorloper(s) daarvan, gekend als hypotheekaftrek, intrestaftrek, bouwsparen, enz. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de overheveling van de bevoegdheid voor de woonfiscaliteit die is voorzien in de zesde staatshervorming en de mogelijkheid dat hieraan gesleuteld zal worden, enige ongerustheid teweeg brengt. Toch moeten we de vragen durven stellen. Moet de Vlaamse overheid na de overheveling van de fiscale voordelen voor de eigen woning hetzelfde pad blijven bewandelen? Of dringen zich andere keuzes op? En hoe verhoudt de woonbonus zich tot andere beleidsinstrumenten? In deze bijdrage maken we een bondige evaluatie van het woonbeleid, om van daaruit te pleiten voor een geleidelijke, maar duidelijke koerscorrectie.status: publishe