Naar een taalbeleid dat het verschil maakt

Nu, na goed tien jaar taalbeleid, maken we de balans op en stellen we vast dat taalbeleid zich vooral ontwikkeld heeft als een diagnostisch en corrigerend apparaat: tekorten worden geïdentificeerd, geïsoleerd en geremedieerd. Taalbeleid heeft de vorm aangenomen van een crisismaatregel die moet verhelpen dat jongeren de standaardtaal steeds minder beheersen. Maar werkt dit model wel? En: heeft het zin? Deze bijdrage pleit voor een ander soort taalbeleid: een taalbeleid dat in de eerste plaats zorgende aandacht schenkt aan de jongeren, en niet aan de standaardtaal. Of nog: een taalbeleid dat de feitelijke taalvariatie – van regionale, etnische, subculturele, situationele en mediale aard – didactisch valoriseert, en niet veroordeelt als “taalachterstand” of verwerpt als een “bedreiging” voor de standaardtaal. Voor deze aanpak verzamel ik argumenten uit taalhistorische, sociolinguïstische en – vooral – taaldidactische hoek. Ten slotte stel ik een beloftevolle, concrete manier voor om taalverschillen didactisch productief te maken: de “multiliteracies” aanpak, ontwikkeld in de VS.status: publishe