Creatief met staken. Bijdrage in het Impulsboek naar aanleiding van het Socio-economisch congres van Groen

Staken is niet meer hip, en zeker niet in dienstensectoren waar vele klanten en gebruikers het onschuldige slachtoffer worden van collectieve werkonderbrekingen. Denk maar aan de emotionele reacties van reizigers op de treinstakingen in de laatste jaren. Het is duidelijk dat de vakbonden met een huizenhoog perceptieprobleem zitten. Meer zelfs, in verschillende contexten vertaalt dat perceptieprobleem zich in een strategisch probleem. Neem de treinstakingen. De spoorbonden willen de politiek onder druk zetten, maar jagen daarbij de helft van het land op stang. Een politicus die een harde lijn uitzet tegen deze ‘werkonwilligen’ krijgt gemakkelijk bijval, en niets dat een politicus meer drijft dan het verzamelen van stemmen. De auteurs roepen op om stakingen op een meer creatieve manier in te vullen. Ze zien de sociale staking als model voor de toekomst. In zo’n sociale staking wordt het werk niet neergelegd. De werknemers komen werken zoals op een andere werkdag maar ontvangen geen inkomen van de werkgever. Ze krijgen wel een beperkte stakingsvergoeding van hun vakbond. De werkgever aan de andere kant krijgt ook geen inkomen. Per stakingsdag wordt een bedrag weggegeven aan een goed doel. Net zoals bij een gewone staking is er dus een harde prikkel voor zowel werkgever als werknemer om tot een compromis te komen; ze verdienen beiden geen (of significant minder) geld. De derde partij daartegenover ondervindt geen last. Meer zelfs, de derde partij vaart er wel bij doordat de dagelijkse opbrengst van het bedrijf weggeschonken wordt.status: publishe