Uitstroomkans uit de Vlaamse werkloosheid en implicaties voor het activerend arbeidsmarktbeleid

De determinanten van de uitstroom uit de werkloosheid vormen een belangrijk en veel onderzocht thema. Meer bepaald wordt vaak dieper ingegaan op de invloed van de duur van de werkloosheidsperiode op de kans werk te vinden. Algemeen stelt men vast dat deze uitstroomkans vermindert naarmate de werkloosheidsperiode langer duurt. Dit fenomeen kan echter op twee manieren worden verklaard. Ofwel gaat er inderdaad een autonoom effect uit van de werkloosheidsduur, en daalt de uitstroomkans van werkzoekenden effectief omwille van de duur van hun werkloosheid. Ofwel is er sprake van een selectie-effect. Dit is het geval als er in iedere nieuwe cohorte van instromers in de werkloosheid werklozen zijn met een hoge uitstroomkans en werklozen met een lage uitstroomkans. Naarmate de werkloosheidsduur oploopt, zal het aandeel van de werklozen met een hoge uitstroomkans dalen – die hebben immers een hoge kans om uit te stromen – terwijl het aandeel van de werklozen met een lage uitstroomkans toeneemt. Ook dan zal men vaststellen dat de uitstroomkans gemiddeld daalt met de duur van de werkloosheid, terwijl deze situatie toch duidelijk verschilt van de voorgaande. Het onderscheid tussen deze twee oorzaken heeft belangrijke implicaties naar de timing van een klantvriendelijk en kostenefficiënt activerend arbeidsmarktbeleid.status: publishe