Projekcja Unii: Informowanie o procesie przystąpienia Czarnogóry do Unii Europejskiej

O transformacyjnej sile Unii Europejskiej najlepiej świadczy proces modernizacji perspektywy członkostwa krajów aspirujących do klubu 27 państw Jest to szczególnie widoczne w przypadku Europejskiej Perspektywy, którą zaproponowano krajom Bałkanów Zachodnich na początku XXI wieku, która była również środkiem stabilizacji, pojednania i ochrony podstawowych wartości w regionie. Podczas iteracji wspólnej przyszłości dokonanych po raz pierwszy na szczycie w Salonikach przez państwa członkowskie UE w 2003 r., zakładających zakotwiczenie krajów regionu w Unii, znaczące wydarzenia zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne, osłabiły zobowiązania. Było to dodatkowo napędzane zmęczeniem stolic UE związanym z rozszerzeniem i skupieniem się na zdolności absorpcyjnej, i w konsekewncji wezwań do nadania pierwszeństwa reformom wewnętrznym, skutkującym ciągłymi zmianami polityki akcesyjnej i obowiązujących warunków. Jednocześnie dynamika wydarzeń doświadcza również wyraźniejszego przesunięcia w kierunku nacjonalizacji, a państwa członkowskie UE starają się zintegrować swoje preferencje narodowe z celami procesu reform w centrum przystąpienia.W związku z powyższymi uwarunkowaniami, w pracy starano się nakreślić rosnącą rolę nacjonalizacji i jej wpływ na stale zmieniające się warunki panujące w krajach kandydujących. Rozprawa skupia się również na wnioskach wyciągniętych z poprzednich rund rozszerzenia oraz ich wpływu na liczbę inicjatyw podejmowanych przez instytucje UE, a także stanowiska zajmowane przez państwa członkowskie UE w Radzie Unii Europejskiej i Radzie Europejskiej. W celu podkreślenia realnych skutków zmian w polityce akcesynej, dogłębnej analizie poddany został wniosek przystąpienia Czarnogóry - lider tego procesu. Ponadto odniesiono się również do tego, w jaki sposób główne podmioty UE zarządzają swoimi oczekiwaniami dotyczącymi postępów.The European Union’s transformative power is best witnessed in the process of modernisation brought about by the prospect of membership to countries aspiring to become part of the club of 27. In this regard, this is evident in the case of the European perspective on offer to the countries of the Western Balkans in the early 2000s which also represented a means of stabilisation, reconciliation and protection of fundamental values in the region. While iterations of a shared future first made at the Thessaloniki Summit by the EU Member States (EU MS) in 2003, envisioning countries of the region being anchored within the Union, significant events both internally and externally has seen the commitment wane. This has been further driven by enlargement fatigue in the EU’s capitals and considerations centering on the absorption capacity leading to a push for calls for internal reform to take precedence often resulting in the accession policy and the applicable conditionalities being subject to continuous change. Equally, the dynamic is also experiencing a more pronounced shift towards nationalisation, with EU MS seeking to integrate their national preferences within the objectives of the reform processes at the heart of accession. To this end, the thesis strives the map the increasing role of nationalisation and its impact on the continued evolving conditions being placed on the candidate countries. Relevance is also given to the lessons learnt from previous enlargement rounds and how these are being translated into the number of initiatives pursued by the EU’s institutions as well as the positions taken by the EU MS in the Council of the European Union and the European Council. In more concrete terms, Montenegro’s accession bid - the frontrunner of the process - will be analysed in further depth in order to underline the effects of the shifts within accession policy in real terms. Moreover, reference is also being made to how its expectations on progress are being managed by the EU’s key actors