The frequency and treatment of hypertension in patients hospitalized due to ischaemic heart disease : Cracovian Program for Secondary Prevention of Ischaemic Heart Disease

W Polsce nie prowadzono dotąd badań oceniających efektywność leczenia hipotensyjnego u osób z nadciśnieniem tętniczym współistniejącym z chorobą niedokrwienną serca. Celem Krakowskiego Programu Wtórnej Prewencji Choroby Niedokrwiennej Serca było monitorowanie działań podejmowanych w ramach wtórnej prewencji tej choroby. Celem niniejszego opracowania jest ocena skuteczności leczenia hipotensyjnego wśród chorych z chorobą niedokrwienną serca. Materiał i metody Do badania zakwalifikowano 536 osób w wieku ≥ 70 lat, które hospitalizowano w trzech krakowskich klinikach kardiologicznych i na trzech oddziałach kardiologicznych krakowskich szpitali z powodu: pierwszego lub kolejnego zawału serca, pierwszego lub kolejnego epizodu niestabilnej dławicy piersiowej, pierwszej angioplastyki naczyń wieńcowych lub zakwalifikowano je do pierwszej operacji pomostowania tętnic wieńcowych. Badanie kontrolne zrealizowano w 6–18 miesięcy po hospitalizacji kwalifikującej do badania. Wyniki Skurczowe ciśnienie tętnicze (SBP) w czasie badania w 6–18 miesięcy po hospitalizacji w całej grupie wyniosło 137,9 mm Hg (± 21,4), a rozkurczowe (DBP) — 83,4 mm Hg (± 11), natomiast podwyższone ciśnienie tętnicze (≥ 140/90 mm Hg) stwierdzono u 46,2% osób. Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 67% badanych pacjentów. W grupie z nadciśnieniem tętniczym 30,9% osób miało ciśnienie tętnicze poniżej 140/90 mm Hg, a 91,4% osób przyjmowało leki hipotensyjne. U 33,9% spośród leczonych stwierdzono ciśnienie tętnicze < 140/90 mm Hg. W grupie osób w wieku powyżej 60 lat stwierdzono gorszą kontrolę nadciśnienia w porównaniu z osobami młodszymi (ciśnienie tętnicze ≥ 140/90 mm Hg odpowiednio w 76,5% i 63,5%, p < 0,05). Natomiast płeć, czas trwania edukacji, czynniki ryzyka choroby niedokrwiennej serca, przebycie zawału serca, rewaskularyzacja mięśnia sercowego oraz miejsce leczenia w okresie poszpitalnym nie wpływały istotnie na częstość podwyższonego ciśnienia tętniczego. W grupie chorych z nadciśnieniem tętniczym u 20% osób nie rozpoznano nadciśnienia tętniczego w czasie hospitalizacji kwalifikującej do badania. Wnioski Stwierdzono niewystarczającą skuteczność leczenia nadciśnienia tętniczego w ramach wtórnej prewencji choroby niedokrwiennej serca.Background No studies have been performed so far in Poland assessing the effectiveness of blood pressure control in hypertensive patients with coronary heart disease (CHD). The aim of the Cracovian Program for Secondary Prevention of Ischaemic Heart Disease was to monitor the actions undertaken in secondary prevention of CHD. The aim of this paper is to evaluate the effectiveness of blood pressure control in patients with CHD. Material and methods Study population included 536 patients (aged £ 70 years) with a diagnosis of acute myocardial infarction, unstable angina, percutaneous coronary angioplasty or qualification for a coronary-aortic bypass surgery hospitalised in Krakow in six cardiology units: three in university hospital and three in community hospitals. Control visit was performed 6–18 months after the hospitalisation. Results Mean blood pressure in the whole study population during control visit 6–18 months after the hospitalisation was 137,9 (± 21,4) mm Hg and 83,4 (± 11,0) for systolic and diastolic BP, respectively, while elevated blood pressure (≥ 140/90 mm Hg) was observed in 46,2% of subjects. Hypertension was present in 67,0% of patients. In the hypertensive group 30,9% of patients had BP below 140/90 mm Hg, and 91,4% received antihypertensive drugs. In the latter subgroup in 33,9% of patients BP remained below 140/90. In patients aged 60 years or more worse control of BP was observed when compared with younger subjects (BP ≥ 140/90 in 76,5% and 63,5% respectively, p < 0,05). Sex, duration of education, CHD risk factors, history of myocardial infarction, cardiac revascularisation and the site of post-hospital care did not influence significantly the prevalence of elevated BP values. In 20% of the hypertensive patients hypertension was not diagnosed during hospitalisation qualifying for the study. Conclusion The efficacy of antihypertensive treatment in the secondary prevention of coronary heart disease is unsatisfactory