Rozwój współpracy wojskowej w Unii Europejskiej i jej konsekwencje dla Austrii

Unia Europejska (UE) wspiera rozwój współpracy wojskowej między państwami członkowskimi przez ostatnie trzy dekady, ale tylko z ograniczonymi rezultatami. Tutaj ramy wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) powinny umożliwiać uczestniczącym narodom współpracę w kwestiach bezpieczeństwa w kraju i za granicą. Niniejsza rozprawa analizuje ogólny rozwój współpracy wojskowej w Europie od końca II wojny światowej, a także nowsze procesy, które miały miejsce w ramach WPBiO. Oceniając operacje wojskowe, takie jak „Operacja Concordia” i „Operacja Artemis”, autor ma na celu zaproponowanie pozytywnych i negatywnych konsekwencji tych misji w celu oceny obecnego stanu współpracy w zakresie bezpieczeństwa w Unii Europejskiej. Ponadto niniejszy dokument koncentruje się na wyjaśnieniu ewolucji WPBiO z perspektywy konstruktywistycznej w celu zidentyfikowania ważnych podmiotów, które następnie kształtują europejskie ramy bezpieczeństwa. Badanie zainteresowań, pomysłów i tożsamości Niemiec, Francji, Polski oraz w większym stopniu Austrii pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć bieżące wydarzenia, ale także przeszkody związane ze współpracą wojskową w Europie. Zwłaszcza w przypadku Austrii aspekt neutralności jest analizowany zarówno z prawnego, jak i socjologicznego punktu widzenia, aby ocenić, w jaki sposób może on wpłynąć na ramy WPBiO. Wyniki tej rozprawy wskazują zatem, że ze względu na złożoną strukturę i ogromną liczbę podmiotów związanych z ogólnoeuropejskim partnerstwem wojskowym znaczny rozwój wymaga czasu, a wypracowanie konsensusu w sprawie wspólnych celów wojskowych okazało się dość trudne, co ostatecznie utrudnia Unii stając się potężnym podmiotem globalnego bezpieczeństwa.The European Union (EU) has been fostering the development of military cooperation between its member states for the last three decades, but only with limited results. Here, the Common Security and Defence Policy (CSDP) framework should enable participating nations to collaborate on matters of security at home, as well as abroad. This dissertation analyzes the overall development of military cooperation in Europe since the end of the Second World War, as well as more recent processes which have occurred under the CSDP. By evaluating military operations, such as “Operation Concordia” and “Operation Artemis” the author aims to propose positive and negative ramifications of these missions in order to assess the current state of security cooperation within the European Union. Furthermore, this paper focuses on explaining the evolution of CSDP through a constructivist perspective in order to identify important actors which subsequently shape this European security framework. Investigating the interests, ideas and identities of Germany, France, Poland and to a larger extent Austria, enables the reader to gain a better understanding of current developments but also obstacles pertaining to military cooperation in Europe. Especially in the case of Austria, the aspect of neutrality is analyzed from both a legal, as well as sociological perspective in order to assess how it might influence the CSDP framework. The results of this dissertation thus indicate that due to the complex structure and the vast amount of actors associated with a EU-wide military partnership, substantial developments take time and consensus building on common military goals have proven quite difficult, which finally hinder the Union from becoming a powerful global security actor