Teatr absurdu w dwóch językach - analiza stylometryczna

Niniejsza praca bada styl pisarski uznanych autorów takich, jak Samuel Beckett, Eugène Ionesco, Jean Genet, Harold Pinter, Tom Stoppard, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Witold Gombrowicz, Tadeusz Różewicz i Sławomir Mrożek, którzy często kojarzeni są z powstałym po drugiej wojnie światowej teatrem absurdu. Członkowie, ramy czasowe oraz cechy charakterystyczne tego nurt wciąż pozostają dla wielu kwestią sporną. Stylometryczne różnice oraz podobieństwa zebranych sztuk w języku angielskim i polskim są uchwycone na wykresach i wizualizacjach sieciowych za pomocą programów stylo i Gephi. Otrzymane wyniki są następnie zestawione z poglądami krytyków teatralnych na temat twórczości artystycznej oraz faktów z życia wyżej wymienionych dramatopisarzy. Eksperyment dowodzi, że wschodni teatr absurdu nie różni się od swojego odpowiednika na Zachodzie; dramaty polskich twórców łączą się w grupy ze sztukami zagranicznych absurdystów, rzucając nowe światło na wkład Polaków w zjawisko teatru absurdu.The thesis investigates the style of writing of many established authors such as Samuel Beckett, Eugène Ionesco, Jean Genet, Harold Pinter, Tom Stoppard, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Witold Gombrowicz, Tadeusz Różewicz and Sławomir Mrożek who are often associated with the Theatre of the Absurd. The movement came into being after the Second World Was but its exponents, timeframe and characteristics still remain a matter of dispute for many. The stylometric similarities and differences of the collected plays in English and Polish are captured in various graphs and network visualizations by means of such programmes as stylo and Gephi. The obtained results are then confronted with the theatre critics’ views on the aforementioned playwrights’ artistic output and the facts of their lives. The experiment proves that the Western Theatre of the Absurd does not vary from its Eastern counterpart; the Polish writers’ plays tend to group together with those written by the foreign absurdists, shedding light on Poles’ contribution to the phenomenon of the Absurd