Wystawianie Innego w Europie: wpływ postkolonializmu we współczesnej sztuce współczesnej. Studium przypadku Biennale w Wenecji.

W niniejszym artykule zamierzam przeanalizować wpływ postkolonializmu we współczesnym współczesnym świecie sztuki. Aby zmierzyć ten wpływ, badania opierają się na analizie Biennale w Wenecji, a dokładniej 57. edycji pod nazwą VIVA ARTE VIVA, która miała miejsce w okresie od maja do listopada 2017 r. Będę twierdzić, że pomimo początkowych intencji kuratora, aby stworzyć biennale skupione na artyści, a nie politycy, podział przestrzeni wystawienniczej wciąż cierpi na eurocentryczną wizję świata. Biennale zostało wybrane jako studium przypadku z dwóch powodów. Po pierwsze, jest to najstarsza i największa wystawa sztuki na świecie. Po drugie, dzisiejsza sztuka współczesna jest nierozerwalnie związana z biennale, ponieważ na tych wystawach rozwija się od końca lat 70. ". Pytania, na które postaram się odpowiedzieć w tym artykule, brzmią: W jaki sposób ruch sztuki współczesnej wpłynął na dekonstrukcję przestrzeni wystawienniczej i stymulował rozwój sztuki postkolonialnej? Jak odnoszą się do przestrzeni postkolonialni artyści? W jaki sposób organizacja przestrzenna Biennale w Wenecji w 2017 r. Produkuje (lub nie) dyskurs postkolonialny?Aby to zrobić, tezę dzieli się na trzy części. W pierwszej analizuję powstanie współczesnej sztuki postkolonialnej poprzez przegląd piśmiennictwa autorów postkolonialnych i współczesnych. Udowadniam w tym pierwszym rozdziale, że przestrzeń, w której prezentowane są współczesne dzieła sztuki, jest zmienną, która nada im wartość postkolonialną. W drugim rozdziale omawiam ewolucję wystawy poświęconej sztuce kolonialnej w Europie od początku XX wieku, a także rozwój biennali peryferii na całym świecie. Tłumaczę, że te nowe biennale miały wpływ na Biennale w Wenecji. W ostatnim rozdziale korzystam z danych zgromadzonych na 57. Biennale w okresie od października do listopada 2017 r., Aby pokazać, że organizacja przestrzenna tego Biennale wciąż wywołuje eurocentryczny dyskurs.In this paper I intend to analyse the influence of Postcolonialism in today’s contemporary artworld. To measure this influence the research is based on the analysis of the Venice Biennale and more specifically its 57th edition called VIVA ARTE VIVA which took place from May to November 2017. I will argue that despite the initial curator’s intentions to create a biennal focused on the artists and not on any form of politics, the exhibition space division still suffer from a Eurocentric vision of the world. The Biennale has been chosen as a case study for two reasons. First, it is the most ancient and biggest art exhibition in the world. Secondly, today’s contemporary art is indissociable to biennals because it is in these exhibitions that it developed since the end of the 70s’. The questions that I will try to answer in this paper are: How did the contemporary art movement influence the deconstruction of the exhibition space and stimulate the development of post-colonial arts? How do postcolonial artists refer to space? How is the spatial organisation of the Venice Biennale 2017 producing (or not) a postcolonial discourse? To do so, the thesis is divided into three chapter. In the first one I analyse the rise of contemporary postcolonial art through a literature review of postcolonial as well as contemporary art authors. I prove in this first chapter that the space where contemporary artworks are exhibited is the variable that will give them this postcolonial value or not. In the second chapter, I discuss the evolution of exhibition on colonial art in Europe since the beginning of the 20th as well as the development of biennals of peripheries in the whole world. I explain that these new biennals had an influence on the Venice Biennale. In the last chapter, I use the data collected in the 57th Biennale during October-November 2017 to show that the spatial organisation of this Biennale still produce a Eurocentric discourse