Skuteczność metody całkowitego reagowania ciałem w nauczaniu języka angielskiego uczniów klas 1-3 szkoły podstawowej

Na początku części teoretycznej swojej pracy dokonuję charakterystyki postaci zarówno nauczyciela, jak i ucznia. Odpowiadając na pytanie jaki powinien być odpowiedni nauczyciel, należy wziąć pod uwagę zarówno opinie uczniów, jak i rodziców oraz dyrekcji szkoły. Władze placówki szkolnej jak również rodzice oczekują przede wszystkim wysokich wyników w nauce dzieci. Rodzice zwracają również uwagę na to, iż nauczyciel powinien w pewien sposób zastąpić ich pociechom rodzica; być wyrozumiałym, ale równocześnie wymagającym. Według uczniów odpowiedni dydaktyk powinien odznaczać się zrozumieniem oraz akceptacją swoich podopiecznych. Aby spełnić oczekiwania uczniów, nauczyciel powinien wziąć pod uwagę czynniki, które charakteryzują dzieci uczące się w szkole podstawowej, m.in. ich wiek, upodobania, dojrzałość czy poziom umiejętności. Ponadto, uczniowie rozpoczynający naukę w szkole wchodzą w nowe, nieznane im wcześniej środowisko z pewnymi obawami. Dodatkowo, język obcy jest często przedmiotem wcześniej niespotkanym. Dlatego też uczniowie oczekują nauczyciela, który będzie wyrozumiały, a także sprawi, iż przeprowadzone zajęcia nie będą nużące. W drugim rozdziale przedstawiam jak dzieci w wczesnym wieku szkolnym radzą sobie z przyswajaniem języka obcego. Wiele badań w tym temacie przeprowadził Stephen Krashen, którego obserwacje często w tym rozdziale przytaczam. Krashen zauważa, że wczesnoszkolni uczniowie nieświadomie pochłaniają wiedzę w zakresie języka obcego.zasługą używanych podczas lekcji zadań związanych z ruchem fizycznym. W rozdziale trzecim prezentuję opracowaną przez Jamesa Ashera metodę reagowania całym ciałem, która polega ruchowym wykonywaniu przez uczniów słownych poleceń nauczyciela, uwzględniając przy tym różnorodne zabawy ruchowe. Asher oparł swoją metodę na założeniu, że proces uczenia się języków obcych jest podobny do etapu dzieciństwa, w którym młody człowiek – zanim wypowie swoje pierwsze słowa – reaguje ruchem na polecenia dawane przez rodziców. Metoda ta ma być przede wszystkim bezstresowa, dlatego nie kładzie się w niej nacisku na mówienie w obcym języku. Zgodnie z założeniem metody, uczeń wypowiada pierwsze obcojęzyczne słowa w momencie, kiedy czuje się na to gotowy. Podczas ćwiczeń związanych z metodą reagowania całym ciałem nauczyciel pełni role instruktora, który wydaje polecenia oraz nadaje tempo prowadzonym zajęciom. Z kolei uczniowie początkowo zajmują rolę słuchaczy oraz wykonawców poleceń, w późniejszym czasie, kiedy przełamują zahamowania, zaczynają mówić w języku obcym. Rozdziały czwarty i piąty poświęcony jest komentarzom i uwagom dotyczącym mojej praktyki pedagogicznej przeprowadzonej w szkole podstawowej w Żarnówce. Prowadzenie zajęć w klasach 1-3 było niewątpliwie ciekawym doświadczeniem, ze względu na różnorodne zachowania i upodobania uczniów. Dzieciom zdecydowanie odpowiadała forma prowadzenia zajęć oparta na stosowaniu gier i zabaw. Jedynym elementem, który nie do końca przypadł do gustu uczniom jednej z klas było śpiewanie piosenki wraz z imitowaniem ruchów związanych z czynnościami wykonywanymi w czasie wolnym. Największą zaletą przeprowadzonych zgodnie z metodą reagowania całym ciałem była niewątpliwie różnorodność gier związana z ruchem fizycznym. Ćwiczenia oparte na metodzie należy jednak łączyć z innymi technikami nauki, np. rysowanie czy kolorowanie, tak, aby zajęcia nie stały się powtarzalne, a co za tym idzie, nudne. Podsumowując, nauczanie języka obcego skuteczne jest tylko wtedy, gdy lekcje przeprowadzone są w barwny i ekscytujący sposób. Aby tak się stało, odpowiedni nauczyciel powinien dokładnie poznać potrzeby i zainteresowania uczniów. Na postawie swoich doświadczeń i obserwacji stwierdzam, że metoda reagowania całym ciałem stwarza korzystne warunki przyswajające anglojęzyczne słownictwo. Stosowane gry i zabawy nie tylko podnoszą poziom motywacji uczniów, ale także powodują, iż dzieci nie tyle uczą się słownictwa, co nieświadomie je wchłaniają.At the beginning of the Theoretical Part I define both the student and the teacher. Many sources advise future teachers that in order to be suitable educators they should bolster children’s confidence. If students have an unfriendly attitude to their tutor, they will also have reluctance to learn English. Another point worth examining by a future teacher is the question of how the students of primary school acquire knowledge. A considerable factor in this matter is the distinction between younger and older learners. Taking the age distinction into consideration the teacher may create interesting lesson plans with goals which he or she can attain by making use of playing and games. Furthermore, in my work I outline what the Total Physical Response method developed by James Asher is, describing the role of the student and of the teacher. The method is based on physical response to oral command given by the teacher, in which the educator plays the role of an instructor whilst the students are listeners and performers. Chapter four contains a reflection on my teaching practice, which was an experience that will stay in my memory for a long time. For me, this short period was not only connected with various aspects of educating, but was also an opportunity to observe how children of primary school behave and what their relations with particular teachers are. In the final part of the last chapter I describe the advantages and disadvantages of the Total Physical Response method that I have noticed. First and foremost, I claim that although the method is not meant to teach a particular group of students, in my view it should be employed to educate the young beginner learners, thus students of primary school. Despite the fact that learners tend to be spellbound by most activities based on this approach, using this method throughout the lesson can render unnecessarily it repetitive. The Practical Part contains detailed description of five lesson plans conducted in the primary school of Żarnówka, my native village. After gaining some teaching experience with the youngest learners of English I must admit that the method I selected proved to be a satisfying choice