Orphanhood in Russia

Niniejsza praca jest charakterystyką problemu sieroctwa w Rosji. Zjawisko sieroctwa towarzyszy ludzkości od zawsze, jednakże w Rosji jest ono wyjątkowo poważne. Jako pierwszy z problemem próbował poradzić sobie Włodzimierz Wielki, który chrystianizował Ruś. Zaś prawdziwym przełomem były metody Piotra I, który wydał rozporządzenie zezwalające na bezkarne pozostawianie dzieci w ochronkach oraz starania Katarzyny II, inicjatorki budowy Imperatorskiego Domu Wychowawczego w Moskwie. Mimo starań problem sieroctwa zaostrzał się. Apogeum osiągnięto w latach 20. XX wieku, kiedy to skutki wojen, głodu i represji politycznych sprawiły, że liczbę bezdomnych dzieci szacowano na ponad 8 milionów. Była to pierwsza fala bezprizorności w Rosji. Bolszewicy zaczęli wówczas masowo otwierać domy dziecka. Powstawały również kolonie pracy dla dzieci, będące pomysłem naczelnego pedagoga ZSRR Antona Makarenki. Kolejna, druga fala bezprizorności była następstwem skutków Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Ostatnia zaś fala nastąpiła na skutek upadku Związku Radzieckiego i trwa do dziś. Badając problem sieroctwa w Rosji największy problem sprawia brak dokładnych danych na temat liczby sierot. Państwowe organy i niezależni obserwatorzy podają rozbieżne liczby. Uśrednione statystyki dowodzą, że na 26 milionów dzieci w Federacji Rosyjskiej co 5 dziecko żyje w instytucjach poświęconych sierotom, bądź na ulicy. Zaś 95% wszystkich sierot stanowią sieroty socjalne. Do wspomnianych instytucji zalicza się: domy dziecka, domy małego dziecka, internaty i centra rehabilitacyjne. Ważnymi są także formy rodzinnej ochrony dzieci: adopcja, opiekuństwo, patronat i rodzina zastępcza. Adopcja jest najlepszą szansą na normalny rozwój dziecka. Proces przysposobienia rosyjskiej sieroty jest odmienny dla obywateli Federacji Rosyjskiej i cudzoziemców. Adopcja dokonywana przez Rosjan jest bezpłatna i trwa około 3 miesiące. Cudzoziemcy muszą liczyć się z ogromnymi kosztami i okresem trwania procesu nie krótszym niż 1,5 roku. Wychowawcy państwowych instytucji dokładają wszelkich starań, by zapewnić dzieciom warunki życia jak w normalnej rodzinie. Niestety dzieci często w sierocińcach padają ofiarą przemocy, w tym seksualnej. Dodatkowo zła polityka socjalizacyjna nie jest w stanie przygotować dzieci do dorosłego, samodzielnego życia. Wychowankowie domów dziecka często uciekają z państwowych placówek i świadomie decydują się na mieszkanie na ulicy. Bezprizorne dzieci zamieszkują przede wszystkim duże miasta, gdzie mają większą szansę na przetrwanie. By dożyć kolejnego dnia często kradną, prostytuują się i żebrzą. Państwo rosyjskie od lat nie potrafi poradzić sobie z problemem bezprizorności wśród nieletnich. Temat sieroctwa obecny jest także w rosyjskiej literaturze, przede wszystkim memuarystyce oraz kinematografii ukazując owo zjawisko jako chorobę społeczeństwa, na którą mimo starań nikt nie potrafi znaleźć lekarstwa.This work describes the orphanhood problem in Russia. The phenomenon of orphanhood has been existing since ages, however in Russia it is an extremely serious problem. Vladimir the Great who christianised the Kievan Rus was the first man who tried to solve that problem. The real breakthrough was the methods of Peter I, who issued a decree permitting with impunity, leaving own children in orphanage and the efforts of Catherine II, initiating the construction of The Moscow Orphanage. Despite the efforts problem of the orphanhood was getting bigger and bigger. The apogee was reached in the 20 years of 20th century, when the effects of wars, famine and political repression made that the number of homeless children was estimated at over 8 million. It was the first wave of the street children in Russia. Orphanages were being massively set up by The Bolsheviks. Anton Makarenko, main educator in the USSR, was an organizer of colony of the work for orphans. The second wave the homeless children were the result of effects World War II. Last wave was resulted in collapsing of the Soviet Union and continues until today. The lack of accurate data regarding the number of orphans seems to be the biggest problem in researching this subject. There are a lot of various data given by Government and independent observers. Averaged statistics shows that every 5 child is placed in institutions for orphans, or on the street (There are 26 mln children living in Russia nowadays). 95% of all orphans are the social orphans. Above-mentioned institutions are: orphanage, orphanage for little child, boarding and rehabilitation centres. All other forms of family protection are also quite important: adoption, guardianship, patronage and foster family.Adoption is the best chance for normal development and upbringing of the child. The process of adopting Russian orphans is different for Russian citizens and foreigners. Adoption for the Russians is for free and lasts about three months. Foreigners have to pay huge costs and the process lasts no less than 1.5 years. Educators of state-owned institutions are doing their best to provide the best condition for children and make them feel as in a normal family. Unfortunately, in orphanage children are often victims of violence, including sexual harassment. Moreover, poor and bad social policy is not able to prepare children for adult and independent life. Orphans often flee from state-owned institutions and consciously decide on street dwelling. Homeless children usually live in big cities, as there is a better chance for survival. To make ends meet and just to survive each next day they often steal, beg and prostitute themselves. The Russian Government has not been able to cope with this problem for many years. The issue of orphanhood is also present in the Russian literature, especially in the memories and films, showing this phenomenon as a disease of society, which, despite efforts, no one can find a remedy