Pragmatyka lingwistyczna- wyzwanie dla komunikacji w ramach prawa

Na przestrzeni ostatnich kilku dekad zarówno filozofowie języka jak i lingwiści kognitywni dokonali niezwykłego rozwoju wiedzy w swoich dziedzinach nauki. Dzięki temu otrzymaliśmy o wiele precyzyjniejsze metody opisu zjawisk zachodzących w ramach codziennej komunikacji. Dzisiaj coraz lepiej rozumiemy mechanizmy, które odpowiadają za posługiwanie się przez ludzi językiem. Podczas gdy zadaniem filozofii języka jest próba kategoryzowania zjawisk prowadzących do językowych interakcji, lingwistyka kognitywna to program oparty na psychologicznych i biologicznych danych, mający wytłumaczyć procesy zachodzące w lidzkim mózgu podczas mówienia. Ponadto ma także za zadnie wyjaśnić jak język wyewoluował na przestrzeni wieków. Tradycyjnie, nauki o języku dzieli się na 3 dziedziny: syntaktykę, semantykę i pragmatykę. Pierwsza z nich, jest nauką o znakach i strukturze zdań. Druga zajmuje się pojęciem znaczenia i warunków prawdziwości sądów. Wreszcie, trzecia z nich analizuje wypowiedzi językowe osadzone w danym kontekście albo w określonej ‚wiedzy tła‘. Najwięcej interesujących, innowacyjnych i obiecujących teorii pojawiło się w ciągu ostatnich dekad właśnie w ramach pragmatyki. Dlatego też, niniejsza praca koncentruje się wokół pragmatycznych aspektów wypowiedzi języka prawnego i prawniczego. Pomimo niezaprzeczalnych zasług obu metod: filozoficznej i lingwistycznej, praca ta jest próbą krytyki wiary we wszechmocność pragmatycznych argumentów. Wiary, która prowadzi do dwóch zbyt daleko idących konkluzji. Po pierwsze, że analiza języka może nam dostarczyć rozstrzygających argumentów w debatach dotyczących polityki, moralności, etyki czy normatywności. Po drugie, że teorie wyjaśniające pojęcie znaczenia i sposób codziennej komunikacji pomiędzy jednostkami w języku naturalnym mogą zostać bezpośrednio zastosowane do opisu języka prawnego i prawniczego. Niniejsza praca podzielona jest na dwie części, z której każda ma za zadanie obalenie jednej z dwóch powyższych tez. Zatem pierwsza część zatytułowana ‘the normative misconception’ dotyczyć będzie braku czysto lingwistycznych argumentów, które mogłyby rozstrzygnąć debatę moralną, polityczną, etyczną czy dyskusję dotycząca fenomenu normatywności. Druga część zatytułowana ‘the descriptive misconception’ jest z kolei próbą wskazania nieadekwatności zastosowania teorii opisujących język naturalny do opisu komunikacji zachodzącej w ramach prawa. Również konkluzja wynikająca z powyższych rozważań jest podwójna. Po pierwsze, rozumowanie moralne lub polityczne może zostać poparte odpowiednio dobranymi argumentami językowymi a nie odwrotnie. Wniosek taki zostanie poparty analizą tzw. Tłustych pojęć - thick concepts oraz konsekwencji ich struktury dla takich pojęć jak np. „prawny“, czy analizy amerykańskiej debaty pomiędzy oryginalistami a zwolennikami tzw. „living-constitutionalism“ (w debacie dotyczącej języka ustaw pomiędzy intencjonalistami i tekstualistami).Druga część pracy to odrzucenie bezpośredniej aplikacji teorii opisujących codzienną komunikację (takich jak teoria Herberta Paul’a Grice‘a) do opisu języka prawnego i prawniczego. Komunikacja zachodząca w świecie prawa jest wyjątkowa. `niejasnym pozostaje, jaka dokładnie mogłaby być zawartość maksym konwersacyjnych w tego typu wymianach językowych. W każdym bądź razie, zawartość ta jest różna od zawartości klasycznych maksym sformułowanych przez Grice’a. Dlatego też musimy być ostrożni w definiowaniu pojęć języka prawnego i prawniczego za pomocą siatki pojęciowej teorii języka naturalnego co zostanie ukazane na przykładzie kompromisów legislacyjnych. Wreszcie, argumenty dostarczane przez standardowe teorie komunikacji w opisie np. negocjacji pomiędzy stronami w ramach prawa umów jest czasem pomijane przez sądy na rzecz bardziej globalnych argumentów wiązanych z pewną strategią polityczną jak np. unifikacja prawa. Podsumowując, istnieje potrzeba sformułowania teorii komunikacji w ramach prawa dostosowanej do specyficznych wymagań tej dziedziny.From the times of G. Frege until today, both philosophers and linguists have made a giant leap in the development of Philosophy of Language and Linguistics. This resulted in a substantial increase of adequacy in the description of linguistic processes occurring in every day human communication. Today, the philosophical approach is mainly a quest for inferences that would enable us to warrant certain conclusions about reasoning in language. By contrast, the linguistic and cognitive approach is more of a psychological or biological project aiming at defining what happens in the brain when the human species uses language and how did this tool develop. The traditional study of human parlance is divided into three main topics: syntax, semantics and pragmatics. The first topic deals with linguistic signs and sentence composition. The second is roughly the study of meaning. Finally, the third topic is the analysis of utterances in context. Throughout the last few decades, it is the study of pragmatics that has brought the most developments and is considered as the most promising field in a quest for groundbreaking developments. For this reason, the arguments built in this work will mainly rely on the pragmatics of natural language. Despite the undeniable merits of both the philosophical and linguistic approach, this work is an attempt to bring criticism toward the over-confidence of some language researchers. An over-confidence, that brings them to two bold conclusions. First, that the study of language can bring conclusive arguments in political, moral, normative or ethical debates. Second, that theories of natural language, meaning and ordinary communication can be straightforwardly applied to describe the linguistic exchange carried out within the realm of law. This work is going to be divided into two parts, each devoted to debunking the two misconceptions respectively. Consequently, the first part entitled ‘the normative misconception’ will address the lack of decisive arguments based on language analysis in moral, political, normative or ethical debates. The second part entitled ‘the descriptive misconception’ will debate the inadequacy of theories of ordinary human communication in explaining the intricacies of legal language. The conclusion stemming from the considerations developped in this work is twofold. First, as depicted in part one, linguistic arguments may be good arguments, but they are not conclusive or decisive in a debate about ethics, morality, politics or normativity. Moreover, it is the moral or political reasoning that can be backed up with arguments of linguistic provenience rather than the other way around. This is a conclusion stemming from the analysis of thick concepts and its implications for terms such as legal, as well as an analysis of the debate between originalism and living-constitutionalism (or in statutory law between intentionalist and textualists). The second part of the conclusion is a refutation of straightforward application of theories of ordinary communication (such as Herbert Paul Grice’s theory) to the realm of law. This is because the ‘legal’ communication is extremely specific. We do not know what could be the exact content of conversational maxims within the legal domain. Nevertheless, it certainly cannot identical to the maxims used in everyday parlance. Moreover, we need to be extremely careful while trying to define some of the occurrences of strategic speech like for example compromises, because such definitions also must encompass the specificity of legislative language. Finally, the application of standard communication theories to an exchange between the parties and courts in contract law can be neglected by Courts in favor of some global, political principles like unification of the law. To sum up, lawyers need a new communication theory tailored to the challenges posed by the realm of law. The creation of such a theory still remains an exciting option for further research