A Brief History of Feminism in Iran: achievements and future challenges.

Niniejsza praca przedstawia historię ruchu feministycznego w Iranie i opisuje jego działania od momentu jego powstania na początku XX wieku, aż po dzień dzisiejszy. Autor uwzględniając szczególny wpływ jaki na charakter i kierunek prowadzonych działań miała zmieniająca się sytuacja polityczna, przedstawia różne metody, które były wykorzystywane przez aktywistki w Iranie w procesie walki o swoje prawa. Przybliżając historię powstania i rozwoju Women’s Organization of Iran przedstawiony został sposób wykorzystania administracji państwowej na rzecz poprawy sytuacji kobiet. Następnie autor przedstawia sylwetkę Szirin Ebadi, laureatki pokojowej nagrody Nobla, która stała się symbolem walki o prawa kobiet w Islamskiej Republice Iranu, kiedy ze względu na delegalizację istniejących organizacji feminizm opierał się na indywidualnych działaniach walczących o swoje prawa kobiet.Przedstawienie różnych form walki z patriarchalnym system prowadzi do rozważań nad kwestią czy implementowanie zachodniego feminizmu jest jedyną drogą do poprawy sytuacji kobiet w państwach, których funkcjonowanie określają zasady szariatu. Problem ten stanowi przedmiot debaty toczącej się na łamach zachodniej prasy, w której głos zawiera wiele aktywistek działających na Bliskim Wschodzie.The main objective of this dissertation is to introduce the history of Iranian women’s movement and present its activities from its emergence in the early 20th century until the present day. The author presents the history of feminism in Iran with the special focus on the impact of political change on the methods and the nature of the women’s movements. The paper explores different opportunities that were used by Iranian activists to challenge the cultural and religious obstacles before and after the Islamic revolution. In the first part author outlines the process of development of the Women’s Organization of Iran. The institution was created under Pahlavi regime with the support of authority and reflects the methods of organizing women across the country to make their claims more visible. The second part is dedicated to Shirin Ebadi who was awarded the Nobel Peace Prize and became the symbol of struggle for women rights in the Islamic Republic. After showing achievements of local movements and revealing contrast between the level of political engagement and what the Islamic regime prescribes the author tracks articles that were recently published in western magazines and contributed to ongoing discussion about the role that western countries should play in the struggle for women’s right in the Middle East. The author examines the issues about possibilities of cooperation with domestic movements and the legitimacy of implementing the western model to the different culture