Changes in Common Security and Defence Policy of the European Union from 2004 to 2009

W niniejszej pracy staram się zweryfikować postanowioną hipotezę badawczą, która mówi, że Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony Unii Europejskiej nie doprowadzi w przyszłości do wspólnej obrony, zaś główną organizacją odpowiadającą za kolektywną obronę na kontynencie europejskim pozostanie NATO. Praca składa się z wstępu, trzech rozdziałów, zakończenia oraz bibliografii i wykazu tabel i map.W rozdziale I pracy przedstawiona została geneza integracji militarnej Europy Zachodniej po II Wojnie Światowej, począwszy od Traktatu z Dunkierki z 1947 roku, a dalej jego rozwinięcie jakim był Traktat Brukselski z 1948 roku. W dalszej części przedstawione i opisane zostały kolejne ważne etapy kształtowania się inicjatyw mających zapewnić bezpieczeństwa na kontynencie europejskim. Pierwszym z nich był Plan Plevena i nieudana próba powołania Europejskiej Wspólnoty Obronnej. Następnym etapem było powołanie Unii Zachodnioeuropejskiej w 1954 roku. Kolejną próbą zacieśnienia współpracy była dwa niezrealizowane Plany Foucheta. Koniec lat ’60 i początek lat ’70 to rozwój nowej inicjatywy służącej konsultacjom i koordynacji działań w sferze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, jaką była Europejska Współpraca Polityczna. W dalszej części przedstawiony został zestaw inicjatyw mających pobudzić do życia podupadłą ideę Unii Zachodnioeuropejskiej. Rozdział kończy się analizą przepisów, jakie w kwestii polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i spraw dotyczących obrony zostały zawarte w Jednolitym Akcie Europejskim. Rozdziała II poświęcony jest ewolucji Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony od przepisów zawartych w podpisanym w 1991 roku Traktacie z Maastricht, aż do 2003 roku. Pierwszy podrozdział poświęcony jest przepisom dotyczącym nowo ustanowionej Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, które z licznymi modyfikacjami w kolejnych traktatach, stanowią podstawę do wyewoluowania Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, jak instrumentu realizacji WPZiB. W kolejnym podrozdziale przedstawione zostały zmiany, które zaszły w dziedzinie WPZiB na mocy Traktatu Amsterdamskiego. Niewątpliwie bardzo ważnymi wydarzeniami były opisane w dwóch kolejnych podrozdziałach posiedzenia Rady Europejskiej w Kolonii i Helsinkach. Wtedy powołana została oficjalnie wspólna europejska polityka bezpieczeństwa i obrony, pisana jeszcze małymi literami. Dalej przedstawiony został przyjęty również na szczycie w Helsinkach Europejski Cel Zasadniczy 2003. Dalej przedstawione zostały kolejne modyfikacje przepisów WPZiB, zawarte w Traktacie Nicejskim, a w kolejnym podrozdziale – w Traktacie Konstytucyjnym. Rozdział II kończy się podrozdziałem przedstawiającym przyjętą w 2003 roku Europejską Strategię Bezpieczeństwa. Jest to dokument bardzo ważny, pierwszy tego typu opracowany na potrzeby Unii EuropejskiejOstatnia część niniejszej pracy, rozdział III, został podzielony na trzy podrozdziały, opisujące trzy kwestie ukazujące zmiany i współczesny stan Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony Unii Europejskiej. W pierwszym podrozdziale przedstawiony został Cel Zasadniczy 2010. Jego kluczowym zagadnieniem, najszerzej poruszonym, była koncepcja powołania Grup Bojowych Unii Europejskiej. Podrozdział drugi skupia się na omówieniu relacji między Unią Europejską a Sojuszem Północnoatlantyckim. Okres omówienia został przyjęty na lata od momentu powołania Unii Europejskiej w 1992 roku do 2009 roku. W ostatnim podrozdziale przedstawione zostały zmiany jakie przyniósł Traktat Lizboński. Jest on aktualnie obowiązującym traktatem, a przepisy w nim zawarte stanowią podstawę działania Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony UE.W zakończeniu przedstawiam konkluzje, jakie wynikają z przedstawionych i analizowanych zagadnień i dokumentów, potwierdzającą przedstawiona we wstępie hipotezę badawczą.In this paper I try to verify decided research hypothesis, which says that the Common Security and Defence Policy of the European Union in the future will not lead to a common defense, the main organization in charge of the collective defense of the European continent will remain NATO. The work consists of an introduction, three chapters, the conclusion and bibliography and a list of tables and maps. In Chapter I of the work I describe the genesis of the military integration of Western Europe after World War II, starting with the Treaty of Dunkirk in 1947, and further his development as he was the Brussels Treaty of 1948. Later in the set, and are described further important steps in the development of initiatives to ensure security on the European continent. The first of these was the Pleven Plan and an unsuccessful attempt to establish a European Defence Community. The next step was the creation of the Western European Union in 1954. Another attempt to strengthen cooperation was two unearned Fouchet plans. The end of '60 and beginning of '70 is the development of a new initiative to consultation and coordination in the field of foreign and security policy, which was the European Political Cooperation. In the following is presented a set of initiatives to stimulate the life of impoverished idea of the Western European Union. The chapter ends with an analysis of the provisions to the issue of foreign policy, security and defense matters concerning been included in the Single European Act. Chapter II is devoted to the evolution of the Common Security and Defence Policy of the provisions contained in the signed the 1991 Maastricht Treaty until 2003. The first section is devoted to the rules relating to the newly established Common Foreign and Security Policy of the European Union that numerous modifications in subsequent treaties are the basis for the evolution of a Common Security and Defence Policy as an instrument of the CFSP. The next section presents the changes that have occurred in the area of CFSP under the Treaty of Amsterdam. There is no doubt very important events were described in the two following sections of the European Council Meetings in Cologne and Helsinki. Then was officially established a common European security and defense policy, yet written in lowercase. Next shown was also adopted at the summit in Helsinki, the European Headline Goal 2003. Next are presented further modifications of the CFSP provisions contained in the Treaty of Nice, in the next section - the Constitutional Treaty. Chapter II ends with a subsection showing adopted in 2003, the European Security Strategy. The last part of this paper, Chapter III, was divided into three sections, describing the three issues showing changes and the contemporary state of the Common Security and Defence Policy of the European Union. In the first chapter was presented Headline Goal 2010. His key issue, the most agitated, was the concept of the establishment of the European Union Battle Groups. Second section focuses on the discussion of the relationship between the European Union and the NATO. The period of discussion was adopted for the period from the date of appointment of the European Union in 1992 to 2009. The final section presents the changes brought by the Lisbon Treaty. It is currently applicable treaty and the provisions contained therein form the basis for the action of the Common Security and Defence Policy of the EU. In the end, I present the conclusions that arise from the issues presented and analyzed, and documents confirming the research hypothesis in the introduction