Recontextualization of Classical Mythological Themes in the Art of Gandhara.

W sztuce Gandhary, od jej początków w I w. p.n.e. po rozkwit za panowania Kuszan do ok. 230 roku n.e., widoczne są wpływy wielu kręgów kulturowych, nawet tak odległego od Indii klasycznego świata. Obok wyraźnego wpływu stylu sztuki hellenistycznej, a później rzymskiej, zauważalne jest również przeniesienie na grunt gandharski niektórych motywów mitologicznych oraz ikonograficznych z świata śródziemnomorskiego. Proces ten jest doskonale widoczny w mennictwie panujących w Gandharze Indo-Greków, Indo-Saków i Indo-Partów oraz w przypadku części emisji Kuszan, gdzie postaci takie jak Zeus, Atena, Tyche, Posejdon, Dioskurowie czy Herakles byli przedstawiani początkowo zgodnie z obowiązującymi na Zachodzie kanonami, bo wraz z upływem czasu zostać przekształconymi zgodnie z lokalnymi kanonami. Postać Wadźrapaniego, jedna z ważniejszych postaci gandharskiego buddyzmu, przyjęła w części przypadków formę znanego już wcześniej w Gandharze greckiego Heraklesa. Podobnie bogini losu - Tyche - zaznaczyła swoją obecność przekazując swoje atrybuty boginiom Hariti i Ardoksso, oraz przynajmniej we wczesnej fazie sztuki, podobnie jak w zachodniej Azji, będąc prototypem bogini-opiekunki miast. Widoczne jest również wykorzystanie części elementów dionizyjskich w gandharskiej sztuce, głównie w przypadku scen reliefów przedstawiających ucztowanie, festiwale oraz produkcję wina. Na podstawie powyższych przykładów można zaryzykować tezę, że wiele nowych, obcych klasycznych wątków w sztuce Gandhary, była przekształcana wedle lokalnych wzorów oraz odbierana przez mieszkańców regionu w zgoła inny sposób niż pierwotnie na Zachodzie.The art of Gandhara - from its beginnings in the first century BC till the rise during the reign of Kuszans till about 230 AD - was influenced by many cultures, even one as far away from India as the classical world. This distinctive art style of the Gandharan soil was influenced by Hellenistic and later Roman styles, and there were also visible transfers of some mythological and iconographic motifs from the Mediterranean world. This process is clearly visible in the coinage of Indo-Greeks, the Indo-Sakas and Indo-Parthians, and some of Kuszan issues, where characters such as Zeus, Athena, Tyche, Poseidon, Dioscuri and Heracles were initially portrayed in accordance with the Western canons, but with the passing of time, they were transformed in accordance with the local canons. The Vajrapani figure, one of the most important characters of the Gandharan Buddhism, was adapted in some cases to resemble the form of the Greek Heracles, already well-known in Gandhara. Similarly, the goddess of fate - Tyche - marked her presence by passing her attributes to goddesses Ardoksso and Hariti, and at least in the early stages of art, as in Western Asia, she was the prototype of the city-goddess. There are also evidences of the use of the Dionysian elements in Gandharan art, mainly in the reliefs depicting scenes of feasting, festivals and wine production. Based on the above examples, we can risk saying that many new foreign classical themes in the art of Gandhara were transformed according to local patterns and perceived by the people of that region in quite a different way than they were originally in the West