Balance of Power in US foreign policy

Na wstępie praca bada genezę fenomenu równowagi sił oraz analizuje jego praktyczne zastosowanie w brytyjskiej polityce zagranicznej od XVII do XX wieku. Na tej podstawie wyprowadzona zostaje geopolityczna analogia pomiędzy Wielką Brytanią oraz Stanami Zjednoczonymi. W dalszej części omówione zostają cztery główne strategie USA oraz ich odniesienie do geopolitycznej sytuacji w Eurazji. Wśród zasadniczych elementów amerykańskiej obecności w tym regionie autor szerzej omawia: strukturę i znaczenie dowództw regionalnych, globalną politykę baz militarnych USA oraz amerykańską omnipotencję na morzu (na przykładzie lotniskowców). Wszystko to determinuje ocenę możliwości rywalizacji pomiędzy USA i Chinami oraz dokładne omówienie perspektywy wojny powietrzno-morskiej na Zachodnim Pacyfiku. W efekcie przeprowadzonych badań powstaje konkluzja, że najbardziej optymalną strategią dla Stanów Zjednoczonych jest stara angielska doktryna z XVI wieku - równowaga sił. Dominująca pozycja Waszyngtonu pozwala mu na uprzywilejowaną pozycję mocarstwa, które może zostać arbitrem eurazjatyckiej walki o potęgę. Autor stawia tezę o arbitrażu jako jedynym możliwym modus operandi dla światowego mocarstwa o takim geopolitycznym położeniu jak USA.The main theme of this analysis is to show that essentially best US foreign policy should be based on the balance of power strategy. It is done so by taking a look at case study of British foreign policy since XVII to XX century. On this basis author draws comparison between Great Britain and United States in terms of geopolitics and geostrategy. Subsequently, author shows by what means US might try to follow British archetype: structure and significance of combatant commands, global base politics and US hegemony at the seas (aircraft carriers). All those factors determine attempt to foresee the possibility of US-China clash in the Western Pacific Theater of Operations. Author also describes four other main grand strategies of United States (isolationism, offshore balancing, global domination and selective engagement) but at the end he suggests, that balance of power is the best modus operandi for hegemon in such a geopolitical location as United States