Cabaret of Julian Tuwim

Niniejsza praca jest poświęcona twórczości kabaretowej Juliana Tuwima.W pierwszym rozdziale zostało przedstawione w zarysie tło historyczne polskiego kabaretu oraz charakterystyka "teatru małych form".Kolejne rozdziały odnoszą się do związków poety z polską sceną kabaretową, gatunków (piosenka, szmonces, skecz czy szopka polityczna) jakie najczęściej uprawiał, a także tematyki po jaką najczęściej sięgał oraz roli jaką owa twórczość teatralna pełniła w jego życiu.Scena kabaretowa była swoistym buforem pozwalającym Tuwimowi dać upust emocjom, na które nie zawsze znajdywał miejsce w poezji.Interesowało poetę zestawianie sprzeczności na poziomie kompozycyjnym i stylistycznym (Mistyka finansów czy Elegia starozakonna), łączenie komizmu językowego z satyrą na biurokrację (Tombak) i zasymilowaną społeczność żydowską (Noc poślubna). Przejawiał wreszcie fascynację językiem tzw. półinteligenta, który pozwalał na obnażanie interesowności polskich Żydów i ich jednoczesnych problemów w posługiwaniu się poprawną polszczyzną.Współczesne nawiązania (Sęk, Telefon do trenera) do wzorów jakie wypracował kabaret międzywojnia na czele z Julianem Tuwimem, pokazują, że są one do dziś aktualne.This work is devoted to the cabaret of Julian Tuwim.The first chapter outlines the historical background of Polish cabaret and its characteristic features.Subsequent chapters are devoted to the relationship with the Polish poet's cabaret scene, genres (song szmonces, sketch or political crib), which were most often practiced, as well as main matters which were reached and the role that the theater played in his life.Cabaret scene was a kind of buffer that allowed Tuwim to give vent to emotions that could not always take place in his poetry.Tuwim was interested in collating the contradictions at the level of composition and style (Mistyka finansów or Elegia starozakonna), combining the language of comic satire on bureaucracy (Tombak) and assimilated Jewish community (Noc poślubna) and finally the manifestation of the so-called fascination with the language of lowbrow that allowed him to expose self-interest of Polish Jews and their simultaneous problems in the use of improper Polish.The post-war references (Sęk, Telefon do trenera) to the patterns that were developed in the interwar cabaret led by Julian Tuwim, show that they are still valid