Rhetoric and gossip in Suetonius

The main purpose of the thesis was to prove that gossipy character of Suetonius' literary work is a consequence of rethorical nature of expression used by author. To do so, the detailed analysis of author's biography with particular emphasis on rethorical experience, was made in the first chapter. The same chapter includes also objections to Suetonius presented mainly by modern historians. In the second chapter all objections to Suetonius were confronted with ambitions, both rhetorical and literary, of the author. It contains accurate definitions of the terms 'gossip' and 'rethoric' with respect to Suetonius' work. It concludes the thesis that literary character of Suetonius' work is a consequence of his rethorical experience. The third chapter confronts rethorical forms of 'psogos' and 'epainos' with all biographies of emperors collected in 'De vita caesarum'. Two literacy models of bioghaphy – blaming and praising - based on definitions of 'psogos' and 'epainos', were created. Through the comparitions of the different biograpies to the two models, stated above, the detailed analyses of the Suetonius' 'De vita caesarum' were assumed. The analyses of the Suetonius' literary work was made exactly how it has been stated in the the beginning of the thesis. As a consequence, a thesis that the gossipy character of Suetonius' literary work do exist but only as a result of his rethorical experience, was assumed. The purpose of the thesis has beed achived.Retoryka i plotka w Żywotach cezarów SwetoniuszaCelem pracy było udowodnienie, że plotkarski charakter „Żywotów cezarów” Swetoniusza mógł wynikać z użytej przez autora retorycznej formy wypowiedzi. Aby tego dokonać w pierwszym rozdziale przeprowadzona została analiza biografii autora ze szczególnym uwzględnieniem jego retorycznego wykształcenia. W tym rozdziale przytoczone zostały również zarzuty stawiane Swetoniuszowi przez współczesnych historyków. Według badaczy Swetoniusz przykładał zbyt dużą wagę do wiadomości niesprawdzonych i stawiał je na równi z faktami. Pomijał chronologię i nie podawał istotnych dat historycznych. Historycy uważają, że w dziele zbyt wiele jest anegdot i plotek nieposiadających źródła historycznego lub literackiego.W rozdziale drugim zestawiono zarzuty stawiane Swetoniuszowi z jego ambicjami literackimi i retorycznymi. Pojawiły się tu szczegółowe definicje retoryki i plotki, które skonfrontowano z dziełem Swetoniusza. W rezultacie tego pojawiło się stwierdzenie, że forma dzieła mogła być rezultatem retorycznego wykształcenia Swetoniusza. Rozdział trzeci to konfrontacja wzorów retorycznych psogos i epainos ze wszystkimi biografiami cezarów zawartymi w dziele. Na podstawie definicji psogos i epainos stworzone zostały matryce dwóch biografii – pochwały i nagany. Poprzez porównanie pozostałych biografii do utworzonych wzorów powstała szczegółowa analiza utworu. Dzięki niej wyłonił się nowy obraz „Żywotów cezarów” jako ilościowo zrównoważony zbiór biografii cezarów, będących pojedynczymi utworami zbudowanymi na zasadzie retorycznej mowy popisowej nacechowanej negatywnie – psogos, oraz pozytywnie – epainos. W efekcie analizy dzieła pojawiła się teza, że plotkarski charakter dzieła istnieje, lecz wynika z retorycznego doświadczenia Swetoniusza