1968 - 1999: a musical odyssey. Analysis of the music track in selected Stanley Kubrick's films

Stanley Kubrick, jako jeden z najważniejszych autorów w historii kina dźwiękowego, estetykę swojej twórczości zbudował głównie w oparciu o nowy rodzaj widowiska. Zaproponowana przez niego formuła filmu (powstania której cezurą jest premiera "2001: Odysei kosmicznej"), charakteryzowała się znaczącym udziałem muzyki niediegetycznej.Z drugiej strony, jako twórca kina gatunkowego (każdy z jego filmów nawiązywał do konwencji gatunkowych), odnosił się do modeli ścieżki dźwiękowej, wypracowanych przez amerykańskie kino popularne (między innymi hollywoodzkie kino stylu klasycznego i kino postmodernistyczne). Jednak stosunek reżysera do obu tych paradygmatów można nazwać w pełni autonomicznym.W poszczególnych jego filmach z omawianego okresu (lata 1968 - 1999), Stanley Kubrick ostentacyjnie zaprzeczał powszechnie obowiązującym regułom budowania ścieżki dźwiękowej. Jego przywiązanie do muzyki klasycznej można raczej łączyć z praktyką taperów albo orkiestr, które towarzyszyły seansom kina niemego.Każdy z sześciu analizowanych filmów odznacza się osobną rolą muzyki. Przyjmuje ona różnorodne funkcje: stylizująca, komentującą, ironiczną - nigdy jednak nie pozostaje "w tle" widowiska. Stanley Kubrick, za pomocą różnorodnych metod sprzągł ścieżkę dźwiękową z innymi środkami wyrazu, co w jego twórczości konstytuuje fundamentalną cechę - nierozłączność muzyki i obrazu.Stanley Kubrick was one of the most important authors in the history of sound cinema, the aesthetics of his work was built mainly on the basis of a new kind of spectacle. Formula proposed by him (the turning point of which is the premiere of "2001: A Space Odyssey"), was characterized by a significant participation of non-diegetic music. On the other hand, as the creator of genre cinema (each of his films referred to the genre conventions), he was obliged to refer the soundtrack models, developed by American popular cinema (including the classical Hollywood cinema and postmodern cinema-style). But the director's relationship to both of these paradigms can be called a fully autonomous. In each of his films of the period (the years 1968 - 1999), Stanley Kubrick ostentatiously denied universally binding rules of building a sound track. His attachment to classical music can be rather combined with the practice of a piano players or orchestras that accompanied silent movie seances. Each of the six films analyzed separately characterized the role of music. It takes a variety of functions: comment, stylization, , ironic - but never stays in the "background" of the show. Stanley Kubrick, using a variety of methods, combined soundtrack with other means of expression, which in his work constitutes a fundamental feature - inseparability of music and picture