Kinesthetic Strategies in Dance Space

Wydział Antropologii i KulturoznawstwaPraca podejmuje zagadnienie „strategii kinestezyjnych” – jako kategorii określającej pewną grupę praktyk artystycznych w obszarze tańca – dążących do podważania wizualności, ale także estetycznego i interpretacyjnego podejścia do jego odbioru, stawiając w centrum zainteresowania same mechanizmy percepcyjne. Zainteresowanie współczesnych choreografów kinestezją przekłada się nie tylko na to, jak sami postrzegają i doświadczają ruch, ale też na to, w jaki sposób chcą udostępniać to doświadczenie widzom. Strategie kinestezyjne odnoszą się zatem nie tyle do eksplorowania kinestetycznych doświadczeń tancerza, lecz są intencjonalnie skierowane na manipulowanie kinestetycznymi doświadczeniami widza. Jednocześnie przekraczają one ugruntowane pojęcie języka tańca jako formy ekspresji znaczeń (semantycznych, emocjonalnych, estetycznych), oraz choreografii jako komponowania struktur służących ich wyrażaniu. Istota prezentacji tańca jako sztuki jest redefiniowana, gdy już nie komunikacja z odbiorcą, lecz tematyzacja jego własnych percepcyjnych i cielesnych doświadczeń staje się głównym celem artystycznych działań. Dlatego też stosowane obecnie interpretacyjne kryteria analizy i krytyki tańca okazują się często niewystarczające, lub wręcz nieadekwatne wobec tych praktyk; wymagają one wypracowania nowych kategorii i języka opisu, zdolnych objąć ich twórczy potencjał.This dissertation takes on the notion of “kinesthetic strategies” as a category that denotes a specific group of artistic practices in the field of dance, which strive to subvert visuality along with the aesthetic and interpretative approach to dance reception, focusing instead on perception mechanisms in their own right. The interest in kinesthetics among contemporary choreographers not only translate into choreographic modes of perception of, and experience in, movement but also into the ways in which choreographers render that experience to their audiences. Thus, kinesthetic strategies refer not so much to the explorations in the dancer’s kinesthetic experience, but rather to the intentional manipulation of the viewer’s own experience. Kinesthetic strategies transcend the established notions of dance language as a formal expression of (semantic, emotional, aesthetic) signifiers, or that of choreography as a composition of structures in the service of their expression. The core of dance presentation as an art form is hence redefined, since communication with the audience gives way to the thematization of their own perceptive and corporeal experience. Therefore, the interpretative criteria currently applied in dance analyses and criticism oftentimes prove to be insufficient, if not entirely inadequate, in the face of practices that call for new categories and a new descriptive language capable of encompassing their creative potential