At the poetry of İkinci Yeni (The Second New), the perception of the urban as a habitat

Var oluşunu bireysel sorgulamalarla anlamaya gayret edip kendi aydınlanmasını gerçekleştirebilmiş olan bir kimse için, yaşanılan kentin de mahallenin de sokağın da evin de farklı bir duyuş ve kabulleniş biçimi vardır. Dolayısıyla insanların yaşadıkları mekânla/kentle dünyayı anlamlandırmaları arasında mutlak bir ilişki söz konusudur. İkinci Yeni Şiiri, göçebelikten kurtulup kenti bir yaşam alanı olarak kabul eden insanı merkeze alır. Bu insanın yaşanmışlığını, zedelen-mişliğini, mecbur bırakılmışlığını ve insanî tarafının geri plâna itilerek modern tüketimin öznesi haline getirilişini şiirselleştiren bir hareket olarak belirmektedir. Bu şiir hareketinin içerisinde yer alan şairler, özellikle 1950 ve 1970 arasında meydana getirdikleri metinlerle, insanî tıkanmışlığı bizzat yaşayan ve kentlileşmeyle birlikte içi boşaltılan yaşam alanlarının huzursuzluğunu hisseden kimselerdir. Senleri etrafında örgülenen ve bireysel varlık alanlarına ulaşmalarına engel olan kente/modern dünyaya ait hususları yine "ben"lerinden hareketle dile getiren İkinci Yeni şairleri, sözü edilen gayretle aynı zamanda, Modern Türk Şiiri'nin sistemli bir yapı içerisinde kuramsallaşmasına da imkân tanımışlardır.The city, the neighborhood, the street and the home all have their unique meanings for the individual who embarks upon a process of self-inquiry to make sense of his worldly existence and then achieves self-enlightenment. There is therefore an absolute connection between spaces/cities of habitation and processes of meaning-making. The poetry of the İkinci Yeni takes the individual who, upon settling into a sedentary lifestyle and adopting the urban space as his lebensraum into center. İkinci Yeni turns as a movement poeticizing the experiences, sufferings, burdens of individual subjected as modern consumption regardless of human aspects. With the works they created especially between 1950 and 1970, poets affiliated with this movement expressed their own experiences in limbo, characterized by a dissatisfaction arising from cosmopolitan formalism. They utilized their "self's as springboards to jump into expressions of issues that revolved around their individual experiences and pertained to the city/modern world to ultimately prevent them from creating unique spaces of individual being. Their literary practices have allowed "Modern Turkish Poetry" to institutionalize systematically