تعيين سطح سرمي آهن و TIBC در بيماران مبتلا به پاركينسون در كرمان

بيماري پاركينسون از جمله بيماري هاي دژنراتيو سيستم عصبي است كه شيوع آن در افراد بالاي 65 سال يك درصد مي باشد. از نظر آسيب شناسي دليل اين اختلال از بين رفتن سلول هاي حاوي نوروملانين در ساقه مغز خصوصا بخش متراكم جسم سياه مي باشد، ولي علت اين تخريب سلولي هنوز ناشناخته است. افزايش غلظت آهن جسم سياه مبتلايان به بيماري در مقايسه با افراد طبيعي ثابت شده است. تجمع آهن در اين ناحيه از مغز بيماران مي تواند ناشي از تغييرات متابوليسم سيستميك آهن باشد. در اين مطالعه سطح سرمي آهن و TIBC در 34 بيمار پاركينسوني و 102 نفر فرد سالم به عنوان گروه شاهد اندازه گيري و تحليل شده است. مطالعه به صورت مقطعي انجام گرفته و در ابتدا آزمايشات Hb و Hct و MCV و MCH در هر دو گروه انجام شد. افرادي كه سطح هر چهار متغير فوق در آنها در محدوده طبيعي بود، وارد مطالعه شده و نتايج زير بعد از تجزيه و تحليل آماري با استفاده آزمون t دو نمونه اي مستقل (Two-sample t-test) حاصل شد. سطح سرمي آهن و TIBC در بيماران پاركينسوني در مقايسه با گروه شاهد از نظر آماري كاهش معني داري را نشان داد (P < 0.0001). سطح Hb و Hct در بيماران پاركينسوني نسبت به گروه شاهد كمتر بود. در مقابل سطح MCV و MCH در اين بيماران در مقايسه با گروه شاهد بيشتر بود ولي تنها در مورد متغير MCV اين افزايش معني دار بود (P < 0.0001). اختلافي بين بيماراني كه داروي L.Dopa استفاده مي كردند با بيماراني كه از آن استفاده نكردند در مورد سطح سرمي آهن و TIBC مشاهده نشد. سن، جنس و مدت ابتلا به اين اختلال و درجه بيماري بيماران مبتلا به پاركينسون با سطح سرمي آهن و TIBC رابطه نداشت. با توجه به وجود رسوب آهن در ماده سياه در بيماران مبتلا به بيماري پاركينسون اوليه اين مطالعه مي تواند تاييدي بر نقش اوليه آهن در پاتوژنز بيماري، يا احتمال وجود نقص در متابوليسم سيستميك آهن در اين بيماري باشد