مقایسه کارآیی بوپرنورفین و کلونیدین در سم زدایی افراد وابسته به هروئین و درمان نگهدارنده پس از آن

چکیده این مطالعه به مقایسه میزان موفقیت آمیز بودن سم زدایی با دو روش استفاده از بوپرنورفین زیرزبانی و کلونیدین در سم زدایی افراد وابسته به هروئین و درمان نگهدارنده پس از آن و سپس ارزیابی میزان عود مصرف مواد در یک پی‌گیری شش ماهه در بیماران با مصرف نالترکسون ‌پرداخت. این کارآزمایی دو سوکور در بیمارستان روان‌پزشکی کرمان در خلال سال‌های 88–1386 بر روی افراد وابسته به هروئین در جستجوی درمان سم زدایی انجام شد؛ این افراد با روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه دریافت کننده کلونیدین و بوپرنورفین قرار گرفتند و موفقیت سم زدایی با هر روش با استفاده از مصرف نالترکسون در پایان دوره ارزیابی شد. سپس بیماران با مصرف روزانه 25 میلی‌گرم نالترکسون ترخیص شده، برای 6 ماه از نظر ادامه مصرف نالترکسون و عدم مصرف مواد پی‌گیری شدند. به طور کلی 49 نفر وارد مطالعه شدند. موفقیت آمیز بودن سم زدایی با مصرف نالترکسون در تمامی افراد تأیید گردید. در گروه دریافت کننده کلونیدین، دو نفر (5/9 درصد) میانگین ارزیابی بالینی بازگیری از اپیوئید (COWS یا Clinical Opiate Withdrawal scale) روز پنجم بیش از 12 داشتند و در گروه دریافت کننده بوپرنورفین، هیچکدام میانگین COWS روز پنجم بیش از 12 نداشتند (186/0 = P). میانگین علائم عینی و نشانه‌های ذهنی ترک و میل به مصرف مواد در هر دو گروه با گذر زمان کاهش مشخص داشت. 19 درصد افراد سم زدایی شده با کلونیدین و 39 درصد افراد سم‌زدایی شده با بوپرنورفین مصرف نالترکسون را به طور متوسط برای یک ماه ادامه دادند و 52 درصد افراد سم‌زدایی شده با کلونیدین و 5/53 درصد افراد سم زدایی شده با بوپرنورفین وارد درمان نگهدارنده گردیدند. میانگین روزهای باقی ماندن در درمان و عدم عود مصرف مواد در پی‌گیری شش ماهه در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی‌داری نداشت. تجویز بوپرونورفین طی چند روز به طور مؤثرتری نسبت به کلونیدین علائم و عوارض نشانگان محرومیت از مواد را کنترل می‌کند ولی میزان عود مصرف مواد در دو گروه تفاوت بارزی ندارد