Status poljoprivrednog zemljišta kao prirodnog resursa u procesu pristupanja Srbije EU

Proces pridruživanja Srbije EU sadrži kompleks političkih i ekonomskih, odnosno institucionalnih prilagođavanja društvenog sistema Srbije standardima EU. U ovom radu je istaknut specifičan aspekt procesa pridruživanja, a koji se odnosi na ekonomske aspekte liberalizacije prometa svojinskih prava nad prirodnim resursima, posebno poljoprivrednim zemljištem. Ekonomska logika zasnovana na slobodnom tržištu podrazumeva slobodno kretanje roba, kapitala i radne snage. Prirodni, obnovljivi i neobnovljivi resursi kao što su mineralna i rudna bogatstva, šume, vode, poljoprivredno zemljište su resursi koji su fiksirani za određeno geografsko područje. Ekonomska funkcija njihove upotrebe u funkciji razvoja podložna je slobodnim ulaganjima. Međutim, svojinska prava nad prirodnim resursima, kao prirodnim kapitalom predstavljaju nacionalno bogatstvo zemalja u kojima se nalaze. Moguća su dva pristupa u razmatranju svojinskih prava nad ovim resursima. Jedan je da se u Srbiji u okviru procesa pridruživanja EU, izvrši liberalizacija prenosa svojinskih prava nad poljoprivrednim zemljištem kao prirodnim resursom. Drugi pristup je da se nacionalnim zakonodavstvom ograniče, odnosno uvedu određene restrikcije u vezi sa slobodnim prenosom svojinskih prava. Iskustva u okviru EU u vezi sa ovim pitanjem su različita. Kreću se od liberalizacije prenosa svojinskih prava, do značajnog ograničavanja slobode transfera svojinskih prava nad poljoprivrednim zemljištem. U ovom radu autor izlaže argumentaciju u prilog ograničavanja liberalizacije svojinskih prava nad prirodnim resursima kao što je poljoprivredno zemljište