Perspective on organ donation for nurses

Amaç. Bu çalışmada Sivas il merkezinde görev yapan hemşirelerin, organ bağışı konusuna genel yaklaşımları, bilgi, tutum ve davranışlarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem. Çalışmaya 750 hemşirenin katılması planlanmış ancak 641 hemşirenin katılımı ile tamamlanmıştır (Ulaşma oranı %85,5). Tanımlayıcı ve kesitsel bir araştırmadır. Çalışmada, veriler bir anket formu ile toplanmış, yüzdelikler belirtilmiş ve analizlerde ki-kare testi kullanılmıştır. Bulgular. Araştırmaya katılan 641 hemşirenin yaş ortalaması 29,2 ± 4,9 yıl idi. Hemşirelerin 95,3’ü kadın, %40,2’si 26-30 yaşları arasında olup %68,2’si lisans mezunuydu. Hemşirelerin %98,1’i organ bağışında bulunmadığını ve %53,5’i de konu hakkında yeterli bilgisi olmadığını ifade etti. Hemşirelerin %88,8’i aileden birine organ gerekirse, %18,4’i de hasta olan bir yabancıya organ gerekirse organlarını verebileceğini belirtti. Hemşirelerin %31,0’i kişi organ bağışı yaptığı halde ölümünden sonra ailesinin itiraz etmeye hakkı olmadığını, %2,3’ü ise organ bağışının ücretli bir işlem olduğunu düşünmekteydi. Hemşirelere organ bağışının nerelere yapılabileceği sorulduğunda %87,4’ü organ bağış merkezleri yanıtını verdi. Bağışı mümkün olan organlar sorulduğunda hemşirelerin %98,1’i böbrek yanıtını verdi. Ölmüş kimseler adına organ bağışı kararını birinci derece yakınlarının vereceğini düşünen hemşireler %88,0’lık bir grubu oluşturdu. Organ bağışının artırılması için din görevlilerinden yardım alınması gerektiğini ifade edenlerin oranı %75,2 idi. Hemşirelerin %1,9’u organ bağışı yaptığını ifade etti. Cinsiyete göre organ bağışı yapma durumu değerlendirildiğinde; kadınların %1,6’sı, erkeklerin %6,7’si organ bağışı yapmıştı ve gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı (p<0,05). Dini açıdan organ bağışının uygun olduğunu düşünenlerde organ bağışlama oranı daha yüksekti (p