Critique By Arms – From the New Left to Neo-Stalinism

U prvom dijelu teksta dat je pregled razvoja lijevo orijentirane urbane gerile, od njenih početaka u Latinskoj Americi šezdesetih godina, do širenja revolucionarnih i gerilskih organizacija u Zapadnoj Evropi. Urbana gerila u Italiji specifična je zbog toga jer je uspjela osigurati značajnu socijalnu osnovu koja joj je osigurala kontinuitet i učinila je jedinom značajnom lijevom gerila snagom na Zapadu. Uspjesi i neuspjesi lijevog gerila pokreta pokazuju da se on razvio do određenog kvantitativnog stupnja, a kada ga dostigne pretvara se u masovni naoružani pokret ili mijenja ciljeve svoje borbe. Gerila pokret, osuđen na dug i iscrpljujući rat, počinje neizbježno militarizirati socijalne funkcije; štoviše, postupno se razvijaju snažnije etatističke funkcije nego li su to bile one protiv kojih je borba započela. Posebna pažnja posvećena je razlogu nastajanja esencijalno antiautoritarnog revolucionarnog pokreta — novoj ljevici — i njenom djelomičnom razvoju u rigidni neostaljinizam. Jedan dio odgovora leži u porazu lijevog pokreta u šezdesetim i sedamdesetim godinama; došlo je do opadanja broja pristalica i unutarnje fragmentacije. Drugi dio odgovora leži u zamjenjivanju masovne političke inicijative političkom voljom malih grupa koja je prije ili kasnije reducirana na volju moći. Perspektiva zadobijanja vlasti ne leži više u socijalističkoj revoluciji, nego u historijskom puču. Većina masovnih revolucionarnih pokreta težeći za destrukcijom klasnog društva postigla je suprotni doseg, reafirmirajući ga.The first part gives a survey of the development of leftist urban guerrilla — from its origins in Latin America in 1960\u27s, to the spread of revolutionary and guerrilla organizations in Western Europe. Urban guerrilla in Italy is singled out as being unique with respect to its being able of providing for a considerable social basis, which enabled its continuity and made it the only significant leftist guerrilla movement in the West. Upheavals and downfalls of the leftist guerrilla movements show that it develops till certain quantitative stage of growth and when reaching it, it either has to spread into a mass armed movement, or it has to restrain itself in scope. Guerrilla movement condemned to a long and exhausting war starts necessarily militarizing social functions; furthermore, dt starts developing stronger etatistic functions than the previous ones. The reason making an essentially anti-authoritarian revolutionary movement — the New Left — develop partially into rigid neostalinism is given particular attention. One part of the answer lies in the defeat of leftist movements in 1960\u27s and 1970\u27s; it lead to decrease in size and internal fragmentation. The second part of the answer is replacement of mass political initiatives by political will of small groups, which is sooner or later reduced to will of power. The perspective of gaining power lies not in socialist revolution, but in a historical putch. The maturity of mass revolutionary movements, aiming at destruction of the class society, is contrary to such endeavors deemed at reaffirming it