Social Inequality – a Factor of Power Legitimization in Socialist Societies?

Istraživanja u socijalističkim društvima ne daju nedvosmislene rezultate o postojanju značajnijih razlika između dohodaka — prije svega službenika i radnika. S druge strane, postoje razlike između samih manuelnih radnika (zavisno od kvalifikacije, grane industrije itd.). Pored stvarnog (ne)postojanja razlika, u legitimacijskom pogledu bitna je i njihova percepcija. Radnički egalitarizam se ne može jednodimenzionalno interpretirati: NKV se porede sa seljacima i žele da očuvaju svoje prednosti, a KV se porede s nemanuelnim slojevima, koje žele da dostignu. No u oba slučaja želi se poboljšanje svog relativnog materijalnog položaja. Za položaj vladajuće klase nisu bitne privilegije u distribuciji materijalnih dobara, već mogućnost reguliranja distributivnih procesa. Zadovoljavajući materijalne interese radnika u raspodjeli, vladajuća klasa neutralizira jedan od mogućih izvora dezintegrativnih tendencija, pa tako omogućava i vlastitu legitimnost.Researches in socialist societies do not produce unequivocal results about the existence of wide income differences between white collars and manual workers. At the same time there are such differences inside the working class (according to skill, industrial branches etc.). But the perception of (eventual) income differences is also very important for power legitimization. It is not possible to interpret one-dimensionally workers egalitarianism. Unskilled workers compare themselves with peasants and want to keep their advantages. Skilled workers compare themselves with non-manual layers and want to catch with them up. But both groups want to improve their relative economic position. For the position of the dominant class more important then privileges in economic distribution are the possibilities to regulate the process of distribution. Satisfying distributive aspirations of workers, the dominant class pacify possible sources or social disintegration and so makes possible its own legitimization