Cilj je rada obraditi dva veoma važna antropološka pojma svetog apostola Pavla i kroz dijalektiku odnosa »Prvog Adama« i »Posljednjeg Adama« (1 Kor 15,45), kao i »staroga čovjeka« i »novoga čovjeka« (Ef 4,22 – 24; Kol 3,9-10), ukazati da je kršćanska antropologija u svojoj ontologiji izravno povezana s ontologijom samoga Boga. Po nauku apostola Pavla neophodno je odbaciti sa sebe staroga čovjeka i obući se u novoga, jer je čovjek pozvan od Boga u novi život u Crkvi. Apostol Pavao naglašava da je Prvi Adam sazdan kao »duša živa«, međutim punoću svojeg bića i života kao i ostvarenje svojega konačnog cilja nalazi u osobi Posljednjeg Adama – »duha koji oživljuje«, tj. u otajstvu Bogočovjeka Krista. Novost novozavjetne antropologije u odnosu na staro...