A Scientific Transcript of Parliamentarism

Prema Carlu Schmittu, liberalni parlamentarizam i demokracija počivaju na oprećnim načelima. Prvi je utemeljen na načelu racionalne deliberacije, tj. na ideji da se politička volja u modernoj liberalnoj državi formira u racionalnoj diskusiji, potonja se temelji na moći kao mediju političkog djelovanja koje homogenizira narodnu većinu i eliminira divergentne manjine. Schmitt smatra da u modernoj državi načelo moći potpuno nadvladava deliberaciju i tako ukida uvjete liberalnog parlamentarizma. Na drugoj razini Schmitt argumentira da se opreka deliberacije i moći ponavlja unutar liberalno-demokratskih institucija kao dioba vlasti između višestranačkog parlamenta koji je poprište racionalne diskusije i izvršne vlasti koja je instrument političkog djelovanja i mora se legitimirati pred parlamentom. Slabost liberalne demokracije proizlazi iz jačanja onih političkih snaga (fašista, komunista) koje političku diskusiju ne vide kao proces kompeticije različitih mišljenja pred biračkom publikom, nego kao sredstvo nametanja jedine, vlastite istine. Autor zaključuje da Schmitt promašuje bitnu dimenziju liberalne demokracije zato što svoju kritiku liberalizma zasniva na zastarjeloj, neokantovskoj metodološkoj poziciji. Analogno Rickertovoj nomotetskoj znanosti, Schmitt u svojoj političkoj teoriji suprostavlja racionalnu generalizaciju i iracionalni sadržaj. Međutim, riječ je o tome da liberalna politička znanost kao konstitutivni dio političkog procesa semantički posreduje između dvaju političkih medija, govora i djelovanja, ne ukidajući pluralnost političkih pozicija.According to Carl Schmitt, liberal parliamentarism and democracy are founded on conflicting principles. The first is founded upon the principle of rational deliberation, that is, upon the idea that political will in a modern country is formed through rational discussion, the latter is based upon power as an instrument of political activity which homogenizes the national majority and eliminates divergent minorities. Schmitt considers that the princple of power is taking over deliberation in modern countries, and thus abandones the conditions for liberal parliamentarism. On another level, Schmitt argues that the contrast of deliberation and power is repeated within liberal-democratic institutions as division of powers between the multi-party parliament which fosters rational discussion, and executive power which is the instrument of political activity and must be legitimized in parliament. The weakness of liberal democracies is the empowering of those political forces (fascism, communism) that reject political dialogue in a process of competition between various platforms in front of the electorate, but they rather, see it as a means of imposing a single, self-serving truth. The author concludes that Schmitt has missed the key dimension of liberal democracy, because his critique is based upon an outdated Neokantian methodological position. As the analog to Rickert\u27s nomothetic science, Schmitt in his political theory opposes rational generalizations and irrational content. However, the main point is that liberal political science as a constituent part of the political process operates between two political media, speech and action, without destroying plurality of political positions