Konur í karlgervi: Réttarstaða ekkna á Íslandi á 12. og 13. öld

Áður hefur því verið haldið fram að ekkjur á miðöldum hafi notið ákveðinnar velmegunar og frelsis miðað við aðrar konur. Í ritgerðinni verður sjónum beint að ekkjum á Íslandi á 12. og 13. öld og réttarstöðu þeirra í íslensku miðaldasamfélagi. Rannsóknir á ekkjum á tíma þjóðveldisins eru skammt á veg komnar og er meginmarkmið ritgerðarinnar að efla umræðuna um stöðu þeirra fyrir áframhaldandi rannsóknir. Varpað verður ljósi á rétt ekkna til að stjórna sér sjálfar, fjármunum sínum og eignum og hversu sterkan ráðstöfunarrétt þær höfðu í raun og veru. Erfðaréttur kvenna var bundinn takmörkunum líkt og sjálfræði þeirra. Karlar voru í mun sterkari stöðu en konur, bæði hvað varðar ráðstöfunarrétt yfir eignum og öðrum fjármunum. Að auki áttu þeir meira tilkall til arfs og stóðu framar í erfðaröðinni en þær. Aftur á móti var fjárhags- og réttarfarsleg staða ekkna betri en giftra kvenna þar sem þær erfðu eignir og jafnvel völd eiginmanna sinna. Arfurinn gat til að mynda verið jarðeign, fjármagn eða goðorð sem þá voru í höndum ekknanna. Ekkjur nutu því ýmissa fríðinda og kjara sem tilheyrðu aðeins körlum á umræddu tímabili. Með það í huga verður einnig kannað hvort ekkjur hafi verið „karlmannsígildi“ með tilliti til þessara karllægu þátta og verður það umræðuefni nokkurs konar heildaryfirbragð ritgerðarinnar