Partycypacja i inkluzja społeczna jako wymiary polityki rewitalizacji miejskiej

The article discusses the issue of the social aspect of regeneration, which should be a complex process, including in each of its stages, the broadly understood participation of local society. Stimulating this process in terms of animation and integration is a peculiarity of urban regeneration, but also a civic right and a procedure valid in democratic countries. In the conditions of Polish cities, despite the revitalization act adopted in 2015, the developed provisions concerning the social aspect, still raise many doubts. Therefore, using the analytical method, the author begins considerations by outlining the essence of regeneration process and indicating its optimal definition. Then,, she introduces the issue of social participation, responding to the concept of local governance as a model popularizing trust, civil society and social capital. The rightness of the principle of social inclusion as the primacy of regeneration processes is also indicated. Additionally, there are interpreted the conditions of Polish urban regeneration policy in the field of social activation, analyzing the quality of legal provisions contained in the regeneration act and tools used in practice. This allows to diagnose the level of real actions for socializing regeneration processes, as well as setting out prospective measures to improve the desired results. In conclusion, the author states that it is obligatory to develop a new direction of urban regeneration policy, whose biggest drawback in the Polish reality is first of all the use of passive activating methods and limiting the empowerment of urban communities.W artykule poruszono kwestię społecznego aspektu rewitalizacji, która winna być procesem złożonym, uwzględniającym w każdym z jego stadiów szeroko rozumiany współudział społeczeństwa lokalnego. Stymulowanie tego procesu w celu aktywizacji, animacji i integracji jest swoistą specyfiką odnowy miast, ale też prawem obywatelskim i procedurą obowiązującą w państwach demokratycznych. W warunkach polskich miast – mimo uchwalonej w 2015 roku Ustawy o rewitalizacji – opracowane postanowienia społecznego aspektu w dalszym ciągu budzą wiele wątpliwości. W związku z tym, przyjmując metodę analityczną, autorka rozpocznie rozważania od nakreślenia istoty procesów rewitalizacyjnych i wskazania optymalnej jej zdaniem definicji. W dalszej części przybliży zagadnienie „partycypacji społecznej”, ustosunkowując się do koncepcji local governance jako modelu popularyzującego zaufanie, społeczeństwo obywatelskie i kapitał społeczny. Wskazana zostanie też słuszność zasady włączenia społecznego jako prymatu procesów rewitalizacyjnych. Uzupełniająco zinterpretuje uwarunkowania polskiej polityki rewitalizacji miejskiej w zakresie aktywizacji społecznej, analizując jakość przepisów prawnych zawartych w Ustawie o rewitalizacji i wykorzystywanych w praktyce narzędzi. Umożliwi to zdiagnozowanie poziomu realnych działań na rzecz uspołecznienia procesów rewitalizacyjnych, jak też wytyczenia perspektywicznych zabiegów w celu udoskonalenia pożądanych rezultatów. W podsumowaniu zaś stwierdzi, iż obligatoryjne jest wypracowanie nowego kierunku polityki rewitalizacji miejskiej, której największym mankamentem w polskich realiach jest przede wszystkim stosowanie biernych metod aktywizujących oraz ograniczenie upodmiotowienia społeczności miejskich