De letteren als wetenschappen

'De letteren? Daar stort geen brug van in', zei een Amsterdams taalkunde-hoogleraar in de jaren vijftig. Dit boek laat zien hoe de geschiedenis, de taalkunde, de letterkunde en de kunsten-disciplines desondanks deugdelijk zijn. Met begrippen uit de filosofie van de wetenschappen wordt het waarheidsstreven en de groei van kennis in deze zaken geanalyseerd. 'Coherentie' blijkt een sleutelwoord te zijn. Niettegenstaande de chaotische en soms tegendraadse discussie over de grondslagen van de geesteswetenschappen worden heldere lijnen getrokken, gebaseerd op voorbeelden van onderzoek van erkend hoog niveau. De auteur besteedt veel aandacht aan hoe kennis in taal wordt omgezet en aan de consequenties van deze vertaling. In een inleidend hoofdstuk wordt het renaissance-humanisme geschetst als de bron van de letteren als discipline, en wordt een aantal factoren beschreven die de letteren hebben gemaakt tot wat ze nu zijn. Het laatste hoofdstuk is gewijd aan de maatschappelijke waarde van de moderne vakbeoefening in deze disciplines