Autonomi og fornuft : Eit problematisk forhold

I denne teksten freistar eg å undersøke nokre sider ved ideen om autonomi har spelt i den moderne filosofien. Gjeve eit naturalistisk syn på verda kan det synast som om ideen om autonomi – forstått som sjølvlovgjeving/konstruksjon – er det mest rimelege forklaringa på opphavet til verdiar og normer. Men er dette eit rimeleg ideal; er det mogleg å nå objektivitet på denne måten, eller er heftar det noko uunngåeleg vilkårleg ved eit slikt syn? Eg undersøker først denne tematikken slik den vert uttrykt hjå Christine Korsgaard, før eg går attende til Kant, Rousseau og Hegel. Til skilnad frå ein rekkje fortolkarar som har hevda at Kant er å rekne som ein moralsk konstruktivist, prøver eg å peike på grunnar til å hevde noko anna (nemleg at Kant kan synast å vere meir av ein moralsk realist). I hovudsak handlar dette om korleis ein forstår omgrepet autonomi hjå Kant. Når eg så går vidare til å diskutere Rousseau og Hegel er dette for å problematisere sider ved Kant sin moralfilosofi og fornuftssyn. Hjå Rousseau finn ein eit langt meir pessimistisk og problematiserande fornuftssyn enn hjå Kant. Hegel på si side kan lesast konstruktivistisk – på ein annan måte enn Kant – fordi han så tydeleg legg vekt på den historisk-sosiale utviklinga av fornufta (og autonomien = sjølvlovgjevinga). Eg avsluttar likevel med ei rørsle mot realisme, der eg opnar for å kunne sjå naturen som ibuande meiningsfull