Keeping for the future

Jeżeli zbiory naukowe są wykorzystywane, ich przechowywanie nie stanowi problemu. Rozmiary zbiorów były generalnie postrzegane - i akceptowane - jako miara jakości, a więc w konsekwencji powód do finansowania. W połowie XIX wieku rozpoczęła się moda na badania obiektów oraz instytucjonalizacja tych zbiorów. Istniał ścisły związek między obszarem badawczym a kompozycją zbiorów. Gdy badania przenosiły się na kolejny obszar, stosowano nowe metody i stawiano nowe pytania. Starsze zbiory posiadały wówczas już tylko funkcję archiwalną i były przenoszone do muzeum lub wręcz wyrzucane. Od połowy XIX wieku niektóre muzea stawały się „twierdzami" o dwóch różnych działach. Były to: prace badawcze oraz wystawy i programy publiczne. Ponieważ tendencja ta się utrzymuje, rozdźwięk między tymi dwiema funkcjami stale się powiększa, co często prowadzi do podziału na dwie autonomiczne organizacje o różnych funkcjach i odmiennych umiejętnościach, a także kwalifikacjach. Niniejsza praca analizuje sposoby odpowiedzi muzeów uniwersyteckich na taką sytuację. Omawiam tu historię wykorzystania obiektów w badaniach akademickich i dydaktyce. Na podstawie analizy sytuacji bieżącej, przewidywanego rozwoju muzeów uniwersyteckich i jego wpływu na zbiory naukowe, postaram się dowieść, iż bez właściwego i zrównoważonego podejmowania decyzji duża część materialnych dowodów badań naukowych i nauczania zostanie (i już została) utracona. Konieczny jest plan działania celem uniknięcia prawdopodobnie nieodwracalnych i katastrofalnych łącznych skutków rozproszenia tych zbiorów