Sartre: ljepota očaja

Ideja ove disertacije je bila prikazati sve pozitivne odlike Sartreova egzistencijalizma,koji je često puta krivo interpretiran i stavljan u kategoriju „filozofije očaja“. U toj namjeri potrebno je bilo proučiti osnove Sartreova egzistencijalizma koji svoje korijenje vuku u ontološko-fenomenološkoj spekulaciji počevši od Husserla, tj. njegove fenomenološke redukcije, te Heideggera, odnosno njegove fundamentalne ontologije. Također, bitno je bilo ustvrditi i glavne postavke ateističkog koncepta Sartreovog egzistencijalizma, koji smo izveli iz njegove kritike teističkog koncepta Karla Jaspersa te drugih predstavnika teističkog egzistencijalizma (Buber i Marcel), da bismo na temelju tih postavki došli do pesimistične slike Sartreovog egzistencijalizma, odnosno apsurdnosti ljudske egzistencije, koji se očituje u nemogućnosti sinteze čovjekov egzistencije kao bitka-u-sebi i bitka-za-sebe. Nadalje, kroz aspekte „vremenitosti“ i „bitka-za-drugoga“, dan je daljnji opis Sartreova pesimizma iz koje će proizaći i određene poveznice s aktualnom društvenom situacijom koja se javlja kao konformistička slika pojedinca koji svoje vlastite mogućnosti i sposobnosti zamjenjuje onim društveno diktiranima. Naposljetku, iz takvog prikaza nemoći i pesimizma čovjeka, cilj je bio preokrenuti takvu sliku na način da se upravo iz vlastitih mogućnosti i prvenstveno spoznaje egzistencije kao takve čovjek pokuša ostvariti, odnosno aktualizirati kao biće koje može preuzeti odgovornost na sebe, odnosno biti odgovoran za sebe, a ne prepuštati se patvorenim vrijednostima kojima je svakodnevno izložen. Upravo se iz toga nazire navedeni optimizam i ljepota proizašla iz očaja ljudske spoznaje o surovosti i mučnini egzistencije