Indigenizam u pripovjednoj prozi Joséa Maríje Arguedasa

José María Arguedas (1911-1969) es uno de los escritores peruanos más renombrados de las letras hispanoamericanas. Revolucionó la literatura indigenista peruana gracias a la posición particular en la que se encontró durante su niñez y que ningún otro escritor indigenista peruano pudo gozar: pertenecer a los dos mundos que existían en el Perú de la primera mitad del siglo XX, el blanco y el indio. Estas vivencias le permitieron apreciar que el personaje del indio retratado hasta ese momento en la literatura indigenista no correspondía a la realidad que él conocía muy bien. Así se propuso mostrar la verdadera alma y cultura del indio, reivindicar el mundo indio rico en tradiciones y creencias ancestrales y denunciar la situación paupérrima en la que se encontraba el habitante andino. Asimismo, innovó las técnicas utilizadas por sus antecesores indigenistas y sentó las bases de la nueva narrativa peruana. Entre las innovaciones figura el lenguaje: Por medio de una lucha entre sus dos idiomas maternos, el quechua y el castellano, logró crear un lenguaje ficticio, que utilizaba la sintaxis del español pero influenciada por la sintaxis del quechua, además de traducciones directas del quechua e inserciones de vocablos quechuas. Asimismo, se destacó por el realismo mágico: retrató las creencias y elementos fantásticos del mundo indio, tal y como él los conocía, desde adentro. En su narrativa destaca un lirismo profundo alcanzado gracias a evocaciones y al papel principal otorgado a la naturaleza. Arguedas fue un escritor que transformaba su narrativa conforme iba cambiando la realidad social y económica peruana.Jose María Arguedas (1911 – 1969) jedan je od najvećih peruanskih pisaca hispanoameričke književnosti. Preobrazio je indigenističku peruansku književnost zahvaljujući posebnom položaju u kojem se nalazio u vrijeme djetinjstva, a koji nije uživao niti jedan drugi indigenistički peruanski pisac: pripadao je dvama svjetovima koji su postojali u Peruu u prvoj polovici 20.st., bjelačkom i indigenom. Taj položaj omogućio mu je da shvati kako likovi Indijanca, do tada prikazani u indigenističkoj književnosti, nisu odgovarali stvarnosti koju je on tako dobro poznavao. Zbog toga je odlučio prikazati onu pravu dušu i kulturu domorodaca, pozivajući se na bogatu domorodačku tradiciju i vjerovanja predaka, i osuđujući bijednu situaciju u kojoj se nalazilo stanovništvo Anda. Isto tako uveo je novine u tehnike kojima su se koristili njegovi prethodnici i postavio temelje nove peruanske pripovijetke. Jedna od novosti koje je uveo je ona vezana uz jezik: Vječnim nadmetajem njegova dva materinja jezika, kečuanskog i španjolskog, osim direktnih prijevoda s kečuanskog na španjolski, i umetanja raznih kečuanskih riječi, uspio je stvoriti i izmišljeni jezik, koji koristi sintaksu španjolskog s primjesama kečuanskog. Još jedna od značajki njegovih djela je magični realizam: prikazao je fantastične elemente i vjerovanja prisutna u domorodačkom svijetu, onako kako ih je upoznao iz prve ruke. U njegovim pripovijetkama istaknut je jak lirizam postignut pridavanjem velikog značaja prirodi. Arguedas je pisac čije se pripovijedanje mijenjalo u skladu sa socijalnim i gospodarskim promjenama u Peruu