Moralność w soprcie, a bezpieczeństwo zdrowotne

Od zarania dziejów sport i towarzyszące mu emocje są istotnym elementem życia społecznego1. Prozdrowotny i uporządkowany tryb życia, na który składa się własna, codzienna aktywność może relatywnie zmniejszyć ryzyko zapadnięcia na niektóre choroby, np. schorzenia układu krążenia i nowotwory. Jednak nie jest to łatwe zadanie, ponieważ na stan naszego zdrowia wpływa nie tylko aktywność ruchowa, ale również dieta i cechy osobowości - systematyczność i silna wola, czyli nasuwa się tutaj oczywisty wniosek, iż2 aby zachować dobre zdrowie nieodzownym elementem jest również dbałość o sferę psychiczną, co pozwala uchronić się przed min. depresją i lękami3. Sport i szeroko rozumiana rekreacja ruchowa można traktować, jako swego rodzaju formę rehabilitacji społecznej, która pozwala na pokonywanie barier i stymuluje dążenia do wzrostu aktywności społecznej. Nieodzownym elementem rozważań dotyczących szeroko rozumianej kultury fizycznej, a w szczególności uprawiania sportów, zarówno amatorsko, ale przede wszystkim wyczynowo jest kwestia moralności i zasad etycznych sportowców. Idea ruchu olimpijskiego niesie z sobą etos sportowca – olimpijczyka, jako nieskazitelnego moralnie zwycięzcy, który własną ciężką pracą odniósł sukces. Niestety w dzisiejszym świcie istnieje wiele zagrożeń, które burzą ten wyidealizowany obraz, min. nie przestrzeganie zasad fair – play czy też stosowanie farmaceutycznych środków zabronionych. Zwłaszcza doping stanowi coraz poważniejsze zagrożenie, nie tylko dla idei sportowych, ale dla bezpieczeństwa zdrowotnego samych sportów. Skutki zażywania substancji zwiększających wydolność i możliwości fizyczne organizmu są nie do przewidzenia, a w drastycznych przypadkach mogą prowadzić nawet do śmierci zawodnika