Stefan Dąbrowski (1877-1947). Biografia polityczna

Recenzje: Jarosław Wiśniewski: J. Malinowski, Stefan Dąbrowski (1877-1947): biografia polityczna, Poznań 2014, "Rocznik Leszczyński", T. 15 (2015), s. 293-295; Krzysztof Stryjkowski: J. Malinowski, Stefan Dąbrowski (1877-1947): biografia polityczna, Poznań 2014, "Przegląd Archiwalno-Historyczny", T. 2 (2015), s. 201-207.W książce przedstawiono działalność polityczno - społeczną prof. Stefana Dąbrowskiego (1877-1947). Urodzony w Warszawie, gdzie ukończył studia medyczne, dalszą pracę naukową kontynuował na Uniwersytecie Lwowskim. Od roku 1897 związany ze Związkiem Młodzieży Polskiej „Zet”, czynnie włączył się w życie polityczno-społeczne Galicji, wiążąc się z obozem narodowym. Podczas I wojny reprezentował obóz prokoalicyjny. Ogłosił w tym czasie nowatorskie dzieło dotyczące wyczerpywania się rezerw walczących państw. Brał udział w obronie Lwowa. W II Rzeczypospolitej rozpoczął aktywną działalność polityczną w szeregach ugrupowań prawicowych. W latach 1920-1921 pełnił stanowisko wiceministra spraw zagranicznych. W okresie od 1922 do 1935 roku był posłem na sejm, gdzie angażował się m.in. w sprawy związane z organizacją spraw wojskowych oraz autonomią uniwersytetu. Od 1935 roku stał się czołowym działaczem katolickim, szczególnie blisko związanym z kardynałem Hlondem. Stefan Dąbrowski odegrał ważną rolę w dziejach Uniwersytetu Poznańskiego. Związany od 1920 roku z Wydziałem Medycyny, stworzył i kierował zakładem chemii lekarskiej, a w latach 1937-1939 pełnił obowiązki dziekana. W 1939 roku powierzono mu stanowisko rektora Uniwersytetu Poznańskiego. Po II wojnie światowej jako rektor kierował organizacją i odbudową uniwersytetu. Był autorem wielu prac naukowych z dziedziny biochemii.Współfinansowanie: Polska Akademia Nauk Archiwum w Warszawi