Indywidualizm jako ideał moralny (czytając Charlesa Taylora)

Taylor w swoich książkach niestrudzenie stara się również oddzielić od siebie dwa różne sensy indywidualizmu, które - gdy są ze sobą mylone i mieszane - wprowadzają chaos do rozważań o współczesnej kulturze. Otóż z jednej strony indywidualizm wedle niego to pewien moralny ideał, godny wspierania i rozpowszechniania, z drugiej jednak to zjawisko amoralne zbliżone do egoizmu. Powiada autor, iż mieszanie obydwu sensów niesie z sobą fatalne skutki, zapoznaje bowiem inne przyczyny i inne konsekwencje. W swoich ostatnich książkach - chociaż kształtowanie się tych idei wyraźnie widać kilkanaście lat wcześniej, już w pracach poświęconych Heglowi w latach siedemdziesiątych - Taylor z różnych stron, dla różnej filozoficznej publiczności, a nawet w ramach odmiennych konwencji filozoficznych (artykuł, traktat, spisana pogadanka radiowa, wykład) stara się o nakreślenie nowoczesnego ideału moralnego - tego, co określa mianem „autentyczności” (authenticity). Studiując filozofię nowożytną, poszukuje źródeł całej dzisiejszej „kultury autentyczności” i stara się zaproponować coś na kształt „etyki autentyczności”, rehabilitując indywidualizm poprzez wydzielenie w nim jako form dewiacyjnych koncentracji na sobie w oderwaniu od tradycji, historii, społeczeństwa, w oderwaniu od innych. Czytając filozofię współczesną, stara się o pokazanie dróg, które mogłyby prowadzić do rehabilitacji kultury indywidualizmu jako kultury siebie i innych, a nie tylko kultury siebie. Bada „ciemną stronę” indywidualizmu, aby ożywić i przywrócić kulturze pewien ideał autentyczności, który jego zdaniem został zbyt pospiesznie zdyskredytowany jako czysto egoistyczny