Germany and the European ambitions of Croatia (1991–2013)

Ze względu na historyczne tradycje współpracy Chorwacji z niemieckim kręgiem kulturowym, po uzyskaniu niepodległości w 1991 roku, państwo to związało swoje europejskie aspiracje z Bonn i następnie z Berlinem. Niemcy chętnie podjęły się roli „adwokata” interesów chorwackich w Unii Europejskiej, chociaż rządy prezydenta F. Tudjmana trudno było uznać za demokratyczne, a Chorwację za państwo prawa. Doniesienia o zbrodniach chorwackich w okresie wojny na Bałkanach w latach 1991–1995 i odmowa współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym ds. byłej Jugosławii, osłabiły niemieckie poparcie dla chorwackich dążeń do członkostwa w UE. Kiedy te przeszkody zostały usunięte, Niemcy powróciły do roli aktywnego promotora interesów chorwackich w Brukseli, jednakże nie czyniły tego z takim zaangażowaniem jak w latach dziewięćdziesiątych. Wymownym tego przykładem była zwłoka w ratyfikowaniu przez RFN traktatu akcesyjnego z Chorwacją.Given the historical traditions of Croatia’s cooperation with Germany, having obtained independence in 1991, Croatia turned first to Bonn and then to Berlin with respect to its European ambitions. Germany gladly accepted the role of the ‘advocate’ of Croatian interests in the European Union, although the government of President F. Tudjman could hardly be treated as democratic and Croatia – as a state of law. The reports on Croatian crimes committed in the course of the Balkan war in the period of 1991–1995 and its refusal to collaborate with the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia weakened German support for Croatian attempts to join the EU. When these obstacles were removed, once again Germany assumed the role of an active promoter of Croatian interests in Brussels, although German commitment was less enthusiastic than in the 1990s. This is well illustrated by Germany’s delay in ratifying the accession treaty with Croatia