Etnisch-culturele organisaties en publieke nancieringsmogelijkheden in de Federatie Wallonië-Brussel

Vele studies benadrukken de positieve rol van verenigingen ontstaan uit migrantenbevolkingen en etnische minderheden in het politieke integratieproces (zie hoofdstuk 10), maar ook in de sociale en economische integratie van die personen (Manço Gatugu en Amoranitis, 2004; Moya, 2005). Terwijl de migrantenbevolking blijft groeien, ontvangen deze verenigingen echter weinig financiële ondersteuning en erkenning voor hun activiteiten en werkmethoden in de Federatie Wallonië-Brussel (FWB) (Adam, 2013). De migratie-achtergrond en migratie-ervaring van de vertegenwoordigers van deze verenigingen vormen nochtans nuttige tools om de moeilijkheden van de levensomstandigheden en sociale problemen van de bevolkingsgroep waaruit zij afkomstig zijn te trotseren. In het eerste deel van deze tekst lichten we toe welke activiteiten, methoden en vaardigheden etnisch-culturele organisaties hierbij hanteren. Vervolgens analyseren we de discursieve, institutionele en organisatorische belemmeringen voor die erkenning. We leggen hierbij enerzijds de nadruk op het assimilatiediscours en anderzijds op de effecten van de professionalisering van het verenigingsleven en de daaruit voortvloeiende eisen voor nieuwe actoren