Leczenie wstrząsu kardiogennego wikłającego zawał serca — nadal więcej pytań niż jednoznacznych odpowiedzi

Wstrząs kardiogenny jest z reguły spowodowany rozległym uszkodzeniem mięśnia sercowego prowadzącym do zmniejszenia objętości wyrzutowej i rzutu serca, a w konsekwencji — do hipotensji oraz spadku perfuzji wieńcowej i obwodowej. Mimo niewątpliwego postępu w kardiologii inwazyjnej, który się dokonał w ostatnich 20 latach, nie uzyskano znaczącego ograniczenia śmiertelności chorych ze wstrząsem kardiogennym — pozostaje ona bardzo wysoka i wynosi ponad 40%. Choć obecnie powszechnie uznaje się, że zasadnicze znaczenie dla poprawy rokowania chorych ze wstrząsem kardiogennym ma jak najszybsze wdrożenie leczenia rewaskularyzacyjnego, to wciąż istnieją kontrowersje co do optymalnej strategii rewaskularyzacyjnej, a w szczególności zakresu pierwotnej angioplastyki (pełna rewaskularyzacja v. ograniczona do tętnicy odpowiedzialnej za zawał). W aktualnych wytycznych nie zaleca się rutynowego stosowania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej u chorych ze wstrząsem kardiogennym, istnieją jednak przekonujące dane wskazujące na to, że ta prosta i powszechnie dostępna metoda leczenia może istotnie poprawiać rokowanie w wybranych grupach chorych. Ma to szczególne znaczenie w obliczu braku przekonujących dowodów poprawy przeżywalności chorych dzięki stosowaniu bardziej zaawansowanych przezskórnych metod mechanicznego wspomagania krążenia oraz ich bardzo ograniczonej dostępności w praktyce klinicznej