Korelacje między biomarkerami stresu oksydacyjnego, kontrolą glikemii i opornością na insulinę u kobiet z cukrzycą typu 2

Wstęp. Główną cechą cukrzycy typu 2 jest hiperglikemia spowodowana opornością na insulinę. Bardzo ważną rolę w rozwoju cukrzycy typu 2 oraz większości jej powikłań odgrywa zwiększony stres oksydacyjny, będący skutkiem zwiększonego działania wolnych rodników tlenowych i/lub zmniejszenia obronnych mechanizmów antyoksydacyjnych. Celem niniejszego badania była ocena korelacji między biomarkerami stresu oksydacyjnego, kontrolą glikemii i opornością na insulinę u kobiet z cukrzycą typu 2. Materiał i metody. Do badania włączono 79 kobiet z cukrzycą typu 2, u których pobrano próbki krwi na czczo. Zmierzono odsetek hemoglobiny glikowanej (HbA1c), stężenia glukozy oraz biomarkerów stresu oksydacyjnego, w tym dialdehydu malonowego, 8-izoprostanu, katalazy, oraz całkowitą aktywność antyoksydacyjną (TAC). Obliczono stosunek stężenia adiponektyny do leptyny (A/L) oraz wskaźnik HOMA-B. Wyniki uznawano za istotne statystyczne przy p < 0,05. Wyniki. Całkowita aktywność antyoksydacyjna w surowicy wykazywała istotną dodatnią korelację ze stosunkiem A/L (r = 0,261; p = 0,02). Stwierdzono istotną ujemną korelację między odsetkiem HbA1c a TAC (r = –0,300; p = 0,007). Odsetek HbA1c korelował natomiast dodatnio ze stężeniem 8-izoprostanu (r = 0,236; p = 0,036). Wskaźnik HOMA-B korelował ujemnie z odsetkiem HbA1c (r = –0,327; p = 0,003). Stężenie 8-izoprostanu w surowicy było istotnie wyższe u kobiet otyłych (BMI > 30 kg/m2) niż u nieotyłych (BMI < 30 kg/m2) (p = 0,032). Aktywność katalazy (p = 0,022) i wskaźnik HOMA-B (p = 0,009) były istotnie mniejsze u kobiet z odsetkiem HbA1c ≥ 7,6% niż u kobiet z odsetkiem HbA1c < 7,6%. Wnioski. Przewlekła hiperglikemia wywołuje stres oksydacyjny, który może prowadzić do upośledzenia czynności komórek beta. Ze zwiększonym stresem oksydacyjnym wiązały się również małe wartości stosunku A/L