XIX. YÜZYIL MARDİN BARINMA KÜLTÜRÜ 1837–1866

Bu çalışma, tarihi belgeler üzerinden bir kenti oku(ya)ma(ma) denemesidir. Mardin kenti özelinde, 19. yüzyıl Şer‟iye sicillerinde yer alan mülk satış hüccetleri, bir dönemi okuma aracı olarak, barınma kültürü bağlamında değerlendirilmiştir. Belge eksenli kent, dönem ve mekân okumalarında, "metinsellik" ve "görsellik" kavramlarının dikotomisi kaçınılmazdır. Başka bir ifadeyle, değerlendirildiği dönemin kentsel strüktürü veya mekânları günümüze kadar ulaşmamış olan yerleri tarihi vesikalar aracılığıyla yorumlamak bahsi geçen karşıtlığa örnek olabilir. Toplumsallığın vücuda getirdiği mekânı, tarihi donduran mahkeme kayıtları üzerinden görselliğe temas etmeden okumak, kaçınılmaz olarak mekânı ıskalamak demektir. Bu çalışmada ise metinsellik ve görsellik ile birlikte kurulabilecek bir anlatı mümkündür. En azından metinsel olan ile görsel olan arasında oluşacak gerilimler daha açık bir biçimde tartışılmak istenmektedir. Bu anlatının oluşumunda, mülk satış belgelerinin tanımladığı imkânlar ve imkânsızlıklar tartışma güzergâhlarını oluşturmak için anlamlıdır. Bu bağlamda oluşturulan kurgu, "belge kutsallığı" sorunsalıyla pozisyonel bir biçimde yüzleşmeye niyet etmiştir. Dolayısıyla bu çalışma, imkân ve imkânsızlık güzergâhları arasında gelgitler üretmektedir. Özetle bu çalışma, tartışmalar ve yeniden inşa denemelerinden elde edilen metodolojik strüktürle, belge eksenli yapılacak çalışmalar için yeni bir tartışma güzergâhı açma niyetindedir